Riau, riau

Dixo John Lennon que a vida é iso que pasa mentres a planificamos. Non existe, en efecto, nada máis improdutivo, estéril e probablemente esgotador que a dúbida ontolóxica. Mentres, unha e outra vez, coa aburrida reiteración dunha salmodia, nos interrogamos sobre que somos, por que estamos, de onde vimos e cara a onde imos, hai quen, menos ou nada preocupado desas parvadas, sinala unha derrota e, coa determinación do mariñeiro, vai en pos do seu obxectivo contra vento e maré, sendo, precisamente, tan xurdia determinación a mellor garantía de que aportará seguro e con ben. Dentro de dous anos  haberá corenta do pasamento do xeneral Franco. Lembro que, poucos anos despois de tan insigne acontecemento histórico, este menda, co entusiasmo e o acné propio dos vinte anos, berrou canda milleiros de persoas na cidade olívica pedindo un estatuto de autonomía para Galicia. A partir de entón, como, supoño, millóns de cidadáns máis, crin cumprida a esixencia social da miña xeración e gardei nun tépedo stand by unha secular liorta territorial fletada por feitos biolóxicos intrascendentes, que, como eses escrúpulos existenciais propios de melancólicos e enfermos do pulmón, só iguala á súa esterilidade o seu potencial de enfrontamento e enervación de sentimentos primitivos. En definitiva: a ver como nos organizamos, quen pilla o cuarto exterior e a quen lle toca o interior, como establecemos as quendas de cociña, o arranxo de camas, quen terá máis privilexios por poñer máis no fondo común e tal. O malo, claro, é que, nesta sufrida pel de touro levamos cincocentos anos partillando o piso e estamos como ao principio. Cando eu era rapaz., había un complemento vitamínico de carne de boi que se anunciaba na tele en branco e negro daqueles anos cun spot que fai xa parte do imaxinario patrio: las vacas del pueblo ya se han escapao, riau, riau. Son estes retallos dos imaxinarios colectivos os que, mesturados coas lembranzas íntimas, configuran en boa medida o noso estatuto como persoas. Cando vin o outro día dous merluzos que, co inequívoco designio de dar a nota, desplegaban unha bandeira antes do chupinazo da festa grande de Pamplona, lembrei aquel Bovril que se lle botaba á sopa e evoquei unha esmorga de xuventude polas rúas dunha cidade aodecida de festiva loucura, sentindo, entre o fedor dos touros e o dunha bizarra multitude de caralláns de vinte nacións diferentes, que, malia non teren bandeira, os poucos anos, ai quen os pillara!, son o mellor país do mundo.