Lixo

Hai contratos-lixo, televisión-lixo, traballo-lixo, literatura-lixo, comunicación-lixo, comida-lixo, tecnolixo, ciberlixo. Vivimos arrodeados de lixo, pero non dun lixo prosaico, viscoso, pútrido e fedorento, como era o que soportaban os nosos devanceiros. Non. Trátase dun lixo conceptual, de luva branca, en virtude do cal, unha señorita monísima dille a un universitario con premio extraordinario de doutoramento que pode ficar na empresa facendo fotocopias en horario de 7 a 15:00 h, sábados incluídos, por 900 euros antes de impostos, durante un período probablemente non superior a un ano, e que, se o quere o toma, o se non o deixa, que ten trinta e dous candidatos agardando polo posto. Un lixo aséptico, en virtude do cal dispoñemos en todas as casas contemporáneas dun caixón repleto de alimentadores eléctricos, en probable convivencia cun fato de teléfonos celulares e cámaras dixitais pasadas de moda. Un lixo colectivo, en virtude do cal nos deleitamos contemplando na caixa tonta como unha gicha cos peteiros como salchichas e os seos como sandías vomita soecedades sobre a vida sexual dun toureiro. Un lixo limpo e mesmo elegante, en virtude do cal nos poñemos ata as trancas de hamburguesas, papas fritas conxeladas e cocacola, sabendo que a tradución de tal menú a colesterol e triglicéridos é simplemente escalofriante. Un lixo onírico, en virtude do cal a exósfera está ateigada de sondas, satélites e outra chatarra espacial, condenada a orbitar eterna e silenciosamente arredor do planeta. Unha vez visitei un hangar onde se almacenaban centos, tal vez milleiros, de ordenadores e fiquei estarrecido: toda aquela intelixencia mecánica, noutrora tan útil e cómplice dalgún usuario humano, durmindo o deprimente cibersono dos robots, lembroume, nunha estraña conexión de ideas, a voz de Hal 9000 cando, a bordo da Discovery, Dave Bowman procede a desligalo. Seica, de media, os humanos só facemos uso dun 1% de todo o que nos arrodea: o resto é lixo, ganga, farelo. Quero crer que haberá quen, individualmente, faga uso distributivo das cousas que me arrodean e que eu desprezo. Pero temo que non, pois a todos nos gusta o mesmo e convertemos as mesmas cousas en lixo: adoramos o lixo, xeramos actividades-lixo e milleiros de toneladas de lixo físico, pois o lixo é o corolario da nosa fachenda hipercapitalista, a peaxe inevitable dun mundo imperfectísimo no que, malia desprezarmos o 99% das cousas que nos arrodean, cada vez sentimos que nos falta máis