Un privilexio

Déixeme Vde. que lle conte algo. Un editor vén ser a xeito de epicentro dunha constelación de persoas que, dende cadansúa responsabilidade, verquen o seu labor cara a un obxectivo común: facer un libro. Cando afrouxa un so elo, periga a complexa cadea que é a produción do libro, e, se o elo rompe, o proceso en conxunto pode ir ao garete. Certo é que en todas partes cocen fabas e ningún editor honesto tiraría a primeira pedra, pois non se ten noticia dun so que non coñeza o fel amargo dalgún fiasco. Por outra banda, sendo, como é este crocodilo, un editor público, puidera atribuírselle aquilo, tan caro ao funcionario medio(cre), de que resultan superfluos o esforzo e o amor ao que un fai, pois a fin de contas, con esforzo e amor ou sen eles, un vai cobrar igual a fin de mes, un argumento, por certo,  que ben podería incrementar a súa contundencia nunha situación de recorte permanente ao salario dos traballadores públicos. A verdade é que, como epicentro desa constelación da que falei, un editor, incluso público, desenvolve a súa profesión cos pés chantados na terra grazas ao permanente contacto con profesionais autónomos e da esfera da empresa privada (maquetistas, deseñadores, fotomecánicos, impresores, encadernadores, distribuidores, libreiros, axentes literarios e comerciais, outros editores…), nun sector, o da produción editorial, no que a crise está batendo, como en todos os eidos da produción cultural, con especial crueza. Noticiarme día tras día do drama persoal dalguén que coñezo, que, en idade madura e tras anos entregado á calquera das nobres artes da feitura ou difusión do libro, vai coñecer de contado a feroz trabada do desemprego, fai de min un funcionario acaso atípico e me faculta ponderar o privilexio de ter un soldo fixo a fin de mes, xa máis grande, xa máis cativo, e non depender dunha conxuntura que, polas trazas, empeora día a día. Pero este é un discurso falaz que, ao cabo, abonaría a primeira hipótese: os funcionarios somos todos uns privilexiados que, na maior parte dos casos, estamos pasando a crise, tan ricamente, no bico dos pés. Quererlle á empresa como se do noso labor dependense a súa bonanza en termos de beneficio e dar o mellor que un ten a prol dun traballo simplemente ben feito, semellan para a vox populi vontades ignotas entre os traballadores públicos, aos que a crise non afecta: currar cada vez máis, con recursos e incentivos progresivamente mermados e cobrando cada vez menos é, por suposto, un privilexio.