Unha parábola

O último domingo España lle dixo a un dos dous partidos que a gobernan alternativamente, o pretendidamente progresista, que xa lles vale; que ata aquí podiamos chegar; en fin, que xa está ben de componendas e caralladas e que vaian pensando en deixar o sitio. O que hai que ver agora é que vai facer o outro principal partido, o pretendidamente conservador. Moita xente, perante un resultado tan contundente (e nalgúns casos sorprendente), pregúntase pola relación entre o veredito das urnas e o movemento do 15M. Eu non son sociólogo (arrenégote!) nin politólogo nin sequera afeccionado a falar de política, son un simple e curioso impertinente que, por veces, e non tendo cousa de máis vitola en que empregar o tempo, pensa. E penso que esa relación, de existir algunha, é complexa. Pero do que non cabe dúbida é de que a indignación se dirixe sempre (claro está) contra o poder. Seica a capital do reino andaba inzada estes días de atrás de carteis nos que a vera effigies de Zapatero e o candidato Gómez rindo a cachón recurtábanse contra un fondo vermello e, no pé, líase: «Cinco millones de parados». Ao mellor foiche iso, non sei. Sobre o 15M e unha iniciativa que (por fin!) é capaz de mobilizar os rapaces de hoxe por unha causa, hai varias posibles lecturas, semánticas, esexeses e hermenéuticas. A tal respecto, a escena protagonizada por unha nai indignada de verdade perante a reiterada insolencia do seu fillo adolescente, da que fun recentemente involuntaria testemuña, púxome sobre certas pistas que hoxe quixera someter á reflexión do prudente lector. A filípica materna desenvolveuse, aproximadamente pois cito de memoria, nos seguintes termos (hai no texto unha tendencia máis ca notable á aliteración e unha relativa desorde sintáctica, que non son trazos estilísticos: débense, máis ben, ao estado de excitación nerviosa da alporizada emisora):
―O problema teu e da túa xeración é que vos credes con dereito a todo, co puto dereito a todo. Sodes os fillos da opulencia, da sobreabundancia e nós, como pais, non soubemos educarvos no esforzo, no valor inestimable de saber o que é a escaseza, na importancia do deber fronte á permanente esixencia do dereito. E, claro, non tolerades a negativa. Non se vos pode negar nada porque estades afeitos a conseguir todo o que queredes: porque, claro, non é unha solicitude nin unha petición o que formulades, é unha esixencia, unha esixencia que non admite espera, que é o formato habitual da vosa relación connosco, cos profesores, coa sociedade. Unha boa parte dos teus colegas acampados no Obradoiro, que esixen das autoridades aseos e esixen poder ficar alí sen que os desaloxen, son os que todas as semanas emporcan no botellón a alameda e o campus da universidade con toneladas de botellas de plástico e cristais rompidos, papeis e vomitonas, sen molestarse, por suposto, en recoller absolutamente nada, porque, claro, para iso está a sociedade, eles non saben moi ben quen, nin lles importa: a sociedade, o puto sistema; e o puto sistema neste caso son os barrendeiros, que non chegan a mil euros ao mes, que están para sacarlle a merda a tal colección de insolentes. Calquera lles di que non hai botellón! Porque, claro, a xuventude é hoxe intocable, está mitificada socialmente, e a culpa é, de novo, nosa: antes os nenos viñan, agora imos por eles, e vos temos durante anos nunha especie de altar, adorándovos, facendo de vós o centro das nosas vidas, cumpríndovos toda clase de caprichos, satisfacendo permanentemente unhas ansias de consumo que van de máis a máis, e, de novo, voltamos ao principio: xa non sabemos dicir que non, é unha práctica que temos esquecida. E sabes o que che digo? Que non vos mobilizades por nada, porque, no fondo, sodes unha xeración ultraconservadora, claro, porque o que queredes é conservar un sistema de vida no que non vos falta de nada e non tedes ningunha revolución que facer nin credes en nada que vaia alén do día a día e as putas máquinas ás que vivides enganchados. Pero, claro, agora vos tocan onde máis vos doe, e, por fin, lle vedes os dentes ao lobo: a crise non é un rollo macabeo dos vosos pais e do sistema, que xa solucionarán, non, a crise vos afecta directamente, e nin a sociedade nin o sistema saben como solucionala e cometen o pecado imperdoable, por primeira vez, de negarvos algo, para a vosa grandísimam indignación: nin máis nin menos que o traballo, é dicir, o que vos permite acceder ao consumo. Agora si que vos mobilizades, non? Xa non é só para pasalo ben nos concertos e nos macroconcertos de cinco días. Pois sabes o que? Que o tedes ben fodido, e xa podedes ir pensando en mobilizarvos máis, xa tedes unha revolución que facer, xa se vos rematou o letargo: a crise chegou para quedar, é unha cousa vosa, porque entre vós están os políticos do futuro e o mundo que vos queda é ben difícil, ou sexa que xa podes ti e a túa xeración ir cambiando o chip. E a próxima vez que me contestes así, nin que sexas case un home nin farrapo de gaita, crúzoche a cara, oíches?
Eu pensei que se podía dicir máis alto (pouco máis, porque o ton xa era abondo elevado) pero non máis claro.