Unha pequena homenaxe a Compostela

Lembran aquela sorte de eslogans do franquismo? La Coruña, ciudad donde nadie es forastero. Santiago de Compostela, donde la lluvia es arte, e por aí. Non sei se tamén habería frasecilla para Ourense, Lugo, Vigo, Ferrol... pero eu non as recordo, cando menos. A nós, os picheleiros (sexa de berce ou adopción), tócanos a consabida chuvia, que, poeticamente, inmortalizou Federico granadino en fermoso verso, levado á música con grande sucesso por Luar Na Lubre (sucesso aínda acrecentado por dar melodía ao recente spot Galicia. Gárdasme o segredo?): Chove en Santiago, meu doce amor, camelia branca do ar, &c. Entre parénteses, e con todos os respectos para don Fede (en bendita gloria estea a súa alma branquísima), ao gilipollas que inventou o eslogan da chuvia artística, amarrábao eu a un poste en novembro no medio do Obradoiro e o deixaba alí á intemperie ata marzo para que aprendera o que é arte... Pero, en fin, unha cousa é a poesía e outra a climatoloxía, como aquilo do chourizo e a velocidade, ou a magnesia e a ximnasia. Ó que ía, que logo me lío: descubro alborozado nun pequeno poemario -publicado, coa pulcritude característica da edición modernista dos anos dez e vinte da pasada centuria (o tempora, o mores!) por Renacimiento- unha composición titulada "Cita en Santiago". O poemario é Resplandor (2011), a súa autora Raquel Rico (Málaga, 1948), unha veterana e sonora voz poética, que nesta pequena floresta xoga, entre outras cousas, a evocar e facer seus algúns dos sonetos de Shakespeare. O poema consagrado a Santiago ten algúns elementos tópicos, pero son precisamente aqueles que a min me parecen máis poéticos da cidade. É un poema que non me importaría nada ter escrito. Di así:
Era entonces la lluvia
un repiqueteo de campanas,
una bandada de paraguas
que abrían
y cerraban las horas,
el breve tiempo del amor.
No eran grises las nubes
ni tristes los jardines verdísimos.
Gris, gris, era el regreso,
la distancia,
las cartas.
Pero cuando el otoño
deshoja calendarios
los mapas se han llenado de ciudades
que nos pertenecieron,
castillos encantados
que hoy son incienso
y humo.
Palabras enchoupadas de outono e ausencia. Melancolía de lousas na soidade das rúas. Alguén que foi. Alguén que estivo, castillos encantados que hoy son incienso y humo.