Ferrete divino

Eu, que escribín a miña memoria de licenciatura sobre Palabras compostas en galego-portugués, lembro algúns especimes das cantigas de escarño especialmente procaces e aínda escandalosos. O substantivo mallo ('especie de martelo longo') engadido á raíz verbal fodi- dá o fantástico composto fodimallo, que aparece na frase fodimallo de madeira, co cal o senso final non precisa de maior comentario, e faría o trebello merecente de lugar descatado nunha hipotetica sex-shop do século XIII. Uma vella fududancúa é outro sintagma rescatado do noso cantigueiro medieval que amosa en todo o seu esplendor a inesgotable energeia creadora da linguaxe. Neste caso cunha curiosa hipercaracterización xenérica, pois ao femenino do participio forte fududa ('fodida'), cohesionado nunha única forma coa frase preposicional en cu, se lle engade aínda un morfema, redundante, de xénero femenino: fududancúa. Precioso.
En poucas áreas do léxico, en efecto, a creatividade lingüística -unha propiedade que fai, de feito, da linguaxe un sistema altamente produtivo e económico- se manifesta coa riqueza de matices, ironía, galanura ou procacidade, crueza ou discreción, que o fai no relativo ao sexo e as relacións sexuais. E isto, creo, debe ser un universal lingüístico. Lembro ter consultado para a miña tesiña, precisamente, traballos de investigación sobre o léxico sexual latino que me convenceron en pouco tempo de que, tratándose dos romanos do Imperio, estaba perante auténticos especialistas no tema, dignos devanceiros dos italianos actuais, probablemente os maiores impulsores europeos da húmeda industria do porno.
O finado de meu pai, en paz estea, utilizaba unha expresión que, como moitas outras, eu fixen miña: meter ferrete. Meter ferrete era para meu pai (e vexo que para o dicionario tamén) utilizar expresións mordaces que buscan ofender. Agora comprobo que ferrete, malia non andar nos dicionarios con tal valor, pode referirse metaforicamente ao órgano viril, que tantísimas denominacións ten en román paladino, como ben testemuñou para universal contento o enxendro musical de certo border line.
Polo visto, unha abigarrada entente de músicos, escritores, actrices, actores e produtores vai contribuír por vía xenital á normalización da lingua galega cun filme intitulado O divino ferrete -título tras o cal entendo hai un, bastante chocarreiro, guiño á satira de don Manuel Curros-, que inaugurará o noso "porniño" patrio. Ocórreseme que, invocando a incorporación da fala de base popular no proxecto, un efectivo eslogan promocional da fita podería ser o fermoso dístico pornográfico que eu recordo dun brutarate do meu instituto: Berberechiña, berberechola, apártalle os pelos que aí vai a pirola.
Ignoro se o contributo normalizador d'O divino ferrete se materializará e os seus protagonistas serán algunha vez -convenientemente mortos e enterrados, claro- galardoados co Día das Letras Galegas. Vexo, de por parte, unha limitación, pois o porno é o único xénero cinematográfico onde quitar o volume non compromete a cabal comprensión da trama.