Horno sapiens

De Deborah Harry, a cantante de Blondie, estaba enamorado eu e todos os tíos da miña quinta, e non falo de música, dios me libre, que cada vez que se me ocorre exteriorizar os meus gustos musicais nestas páxinas armo la de San Quintín. Non. Falo de Deborah Harry, neoiorquina, loira como os pavóns do millo, flexible como o vimbio e dotada dunha voz agridoce como de camioneiro afeminado. Blondie tiña unha canción que me encantaba. O refrain dicía: Accidents never happen in a perfect world. Canta razón tiña a nosa diva dos oitenta! Se o mundo fose perfecto non habería accidentes, nin erros, nin ineficiencias, nin disfuncións, nin malos entendidos, nin guerras, nin conflitos, nin sequera discusións. Pero o mundo é como é, e a imperfección está no xermolo de canto fai o ser humano, que, en troques, cre inxenuamente que o camiño cara a unha existencia sen dor, enfermidade e sufrimento está trazado e só é cuestión de tempo. Da estrutura do ADN ao mapa xenético; da válvula eléctrica ao chip de silicio; do motor de catro tempos á turbina dun reactor; dos rudimentos da medicina experimental ao transplante de órganos, toda obra humana é observada, con entusiasmo e optimismo, en clave desta constante e uniforme progresión cara ao perfecto. Pero esta progresión dista moito de ser constante e uniforme e é moito o lastre que fica no camiño. Con certo desasosego teño eu referido nestas páxinas que a permanente convivencia cos ordenadores provoca que busquemos en quen nos arrodea a aséptica perfección e cega obediencia das máquinas: cantas veces, en efecto, nos gustaría combater o estrés e o insomnio pechando o noso sistema operativo e dando nesa sorte de limbo ou sono neutro no que deben caer os computadores cando os desligamos! Pero tamén as máquinas distan de ser perfectas e, igualmente, é moito o lastre que deixan no camiño, un lastre que pode mesmo chegar a dimensións considerables. Os fans do século XIX; chegar ao colino da desesperación; é o home quen carrete fornicacións… son disparatados textos que chegan aos libros porque o home fía en demasía da máquina, neste caso dun estúpido OCR incapaz de discernir, fiando mecanicamente da forma das letras, fans de fins; colino de colmo ou carrete de comete. É moito o lastre que fica no camiño e falo só da punta do iceberg. A confusión rn por m é das máis frecuentes. Probe vostede a buscar Horno sapiens en google. Si, si: Horno sapiens. O primeiro resultado, de máis de 26.000, é un libro clásico de 1937 sobre a hominización. Como para fiarse.
En momentos de frouxeira, pregúntome que mundo estamos xerando. Non é coña.