Poucos días hai no ano que teñan o encanto do aninovo, encanto que só pode percibirse se un se subtraíu, claro, aos excesos socialmente anexados á noite de san Silvestre, papa. Eu, que, lles confeso, fun durante toda a miña mocidade e boa parte da premadurez devoto seareiro da última noite do ano, usuario de todo xénero de paraísos artificiais e practicante desa sorte de absurda euforia que leva a felicitarmos con toda efusividade a quen logo nin saudamos pola rúa, atopo agora, co chisco de sabedoría que van proporcionando os anos, un especial engado en converterme en excepción da común regra que conduce ao 95% dos mortais a desprezar o día de san Manuel consagrándoo a Morfeo. Dende estas páxinas permítome recomendar a vostede practique esta excepción.Non hai silencio en todo o ano comparable ao silencio matinal do 1 de xaneiro: estradas baldeiras, negocios pechados, fiestras cegadas, nin coches en movemento. Un silencio só rompido, de cando en vez, por grupos esporádicos de profesionais da carallada que prolongan a esmorga, con farto prexuízo do seu estado físico. Paseando este mundo morto, fáiseme visible a idea, tan cara a certo cine tremendista, do planeta tras un desastre nuclear, e, por contraste, decátome do extraordinariamente ruidosa que é a nosa civilización e do misteriosos que resultan estes anómalos silencios de intensidade case sólida. É, un pouco, como descoñecer a contorna familiar na que, normalmente, nos movemos: rúas, camiños, estradas, casas, rotondas, bares, paradas de bus, supermercados... semellan ter sido obxecto de abandono e sente un a absurda, malia inquedante, sospeita de que xamais se reanimarán de novo, de que este día de estraños silencios, no que ata o tempo semella deterse e facerse máis calado, é o primeiro día da fin do mundo.
P.S. Por certo, hoxe é un do un do once (1.1.11). El non terá tan curiosa combinación de uns algún valor ou sentido cabalístico?
6 comentarios:
Non é incompatible o saír e poder aprezar ese silencio. O que resulta insoportable, e xa van moitos anos, e que ninguén se lembre do meu santo. Arrecarallo.
Caro Manuel: acepte, coas miñas desculpas por tan imperdoable esquecemento, os meus máis cálidos parabéns no día da súa onomástica. Apertas.
Iso é porque vostede é un Ángel, Don Arumes.
Sobre o do silencio, xa claro, vostede non vive na aldea. Que teña vostede un bo 2011, señor Blanco
Sr. Blanco: coido que temos ben merecido ese silencio. Traballo nos costou chegar até aquí. ¡¡¡Por fin somos maiores!!! Saudiña e sorte.
Tamén para vostedes os meus mellores desexos. Apertas.
Non, non e non! Eu tiven durante moitos anos o san costume de non deitarme despois da troula, vivindo así, semiesperto, durante máis de 24 horas, que, se ben se pensa, é do que se trata, de unir un ano con outro (con perdón, claro).
Non, non e non! Quen carallo dá permiso a pechar os bares contra o mediodía do día 1? Para os que temos o vicio da sesión vermú iso é in-to-le-ra-ble. E inda por riba só unha semana despois de quedar sen o vermú do 25 (ou ter que percorrer 3/4 de cidade para atopar un bar aberto!).
Non, non e non! Onde carallo vai o meu periódico? Por que carallo teñen que descansar os periodistas e os quiosqueiros? Vaia repunancia! Que pasa, que ao Roberto non se lle ocorre que dicir o 1 de xaneiro? Homenomejodas! Que pacten un convenio como é debido e poñan quendas ou periódicos de garda, pero descansar dous días e non descansar ningún é o mesmo... En fin.
Non, non e non! Esquecín outra vez o santo do meu irmán!
Publicar un comentario