Su poquito de cabreo

Afeitos como estamos ao extremadamente aburrido e omnipresente discurso dos políticos, politiquillos e politicastros que pululan infatigables polos mass media, e á permanente esexese que unha innúmera lexión de ávidos analistas fai diariamente de tal discurso, esquecemos moitos elementos da realidade, que van para alén dos corenta topicazos ao uso e da polémica que toque. Porque a realidade é moi túzara e, como a lebre, salta cando menos se agarda, amosando toda a súa anatomía de crúa verdade. Dun debate televisivo que me coubo contemplar a outra noite, no que interviñan catro empresarios representantes de significadas firmas do país, quixera salientar:
a) un intercambio de ideas sereno e serio, por completo desprovisto de agresividade, ben fiado e cheo de apreciacións interesantes e estimulantes á reflexión.
b) un panorama argumentativo intelixente e baseado no máis puro sentido común, un sentido común que se relaciona directamente, claro, cun criterio que, dende a política e a a Administración, non se entende, se entende mal ou non se quere entender: a necesidade de recuperar o investimento que se fai, o cal leva a fiar moito en qué e cómo se gasta o diñeiro. É dicir, verse obrigado a responder do diñeiro que se gasta é unha magnífica garantía de eficacia e funcionamento.
Penso que temos chegado a un punto no que cómpre comezar a dicir certas cousas. Eu polo menos vou empezar a facelo e a pensar se monto unha corporación (non me atrevo a dicir partido), con algúns acólitos igual de cabreados, polo Reecontro Cívico co Sentidiño. Vou dar algunhas razóns de tipo práctico.
Non hai moito, e dende a miña modesta experiencia acumulada en vinte anos editando e escribindo libros, houben de perder moitas horas (id est, moita forza de traballo) contraargumentando un conxunto de dislates que, fronte aos meus criterios, presentou en certo organismo corporativo, un representante que, segundo se me informou, é auxiliar administrativo nun negociado. A isto me refiro. Refírome a que cando unha lata de atún de cinco centímetros de diámetro ten que levar os ingredientes en castelán, eusquera, catalán e galego hai que reducir tanto o corpo da letra que os ingredientes non se len en ningún idioma. Refírome a que o empresario dunha multinacional precisou de 640 permisos (!!) para instalar unha planta de montaxe nunha localidade de Castela-A Mancha. Refírome a que un alumno discuta cun catedrático os plans de estudo dunha carreira. Refírome, en fin, a esta borracheira colectiva de democracia mal entendida na que todo vale e o sentidiño se esvae corrompido por un rodillo de irrefreable insensatez.
Eu creo que hai que comezar a podar moitas pólas desta árbore desmandada na que vivimos. Comezo a estar moi farto de tanta tontería, de tanta indocumentación, de tanta memez soberana e de tanto rollo macabeo.
Dixen.