Marcos

En 1930 Roberto Blanco Torres adicou un poema elexíaco a Manuel Antonio. Tendendo unha ponte no tempo, galgando por riba do abismo das noites, dos días e dos sentimentos, eu quero roubar aquelas palabras a Roberto para, na sintonía absoluta da dor e o afecto, dirixilas hoxe ao espírito de Marcos:
Natura estaba muda, irta i-enloitada.
A friage do seu corpo
cinguiu de friage a nosa alma.
Era frío, triste, adoecido o día,
como unha trágica noite enrabiecida
que emendase conscente o ritmo krónico.
Na barca impracabre
que cruza sin cesar a Estigia,
levando cruel sempre ôs millores,
non foi solo a frente ergueita,
o home jurdio e mariñeiro,
a canción esgrevia do poeta,
o nidio exemplo d-unha vida.
Non foi solo o infinito,
esnaquizado n-as pupilas daquel neno
milagre de amor dos deuses
que fixeno, pra ensaio sobre a Terra,
o paradigma de toda-las nobrezas.
Na barca terribre
foi tamén o noso corazón,
cabo d-il en festa, sempre ledo,
na quentura fraterna dos seus ollos,
alborozado
no vertical escorzo do seu gesto,
agora co il. incólume,
entrou no outro ar da eternidade.