O mal da cereixa e outros contos

Saben que é o "mal da cereixa"? É cando un quere traballar pero o corpo non lle deixa; un mal, paréceme a min, do que anda aqueixada unha boa parte da forza de traballo patria. Coa de horas que, por termo medio, pasamos os españolitos no curro, os niveis de produtividade hispana abren campo abonado ás máis ricas inferencias. No outro extremo do mal da cereixa sitúase que a propia carga laboral nos sobredimensione e, no canto dunha carga, sexa unha sobrecarga, co cal -sendo así que traballo chama a traballo- o propio labor deveña unha angueira máis ou menos insoportable. Eu mesmo, por razóns intimamente vencelladas á lentitude dos procesos na Admón. (unha abreviatura que, por fetichismo dos estancos, me encanta), levo unha boa tempada alternando como podo o choio que ben poderían desenvolver xa non unha senón mesmo dúas persoas (e isto nun país co nivel de desemprego do noso...). Como consecuencia, son as mesmas condicións tecnolóxicas- teoricamente pensadas para alixerirármonos das rutinas máis pesadas - as que, paradoxalmente, se converten nun atranco, acumulativo e progresivamente cargante para un sensato desenvolvemento do labor cotián. Hai anos, bastantes anos, cando a rede estaba saíndo do ovo, oín a un amigo catedrático -hoxe próximo á xubilación- que el non quería correo electrónico nin de lonxe, pois tarde ou cedo se transformaría nunha servidume. Pensei, naquel momento, que se trataba dunha idea retrógrada. Vaites! Canta razón tiña!!
Chego pola mañán ao despacho, e xa sei que, se abro o mail, toda a axenda da mañán vai polo sumidoiro abaixo, pois non son catro nin cinco, senón quince ou vinte mensaxes os que, unha vez liquidado o spam, me comprometen a outros tantos asuntos, novos ou derivacións, e segundas e aínda terceiras partes, doutros asuntos máis vellos. E ademais o mail é especialmente insidioso, e practica a súa insidia en tempo real: un pode solaparse e mandar recado de que "está reunido", eficacísimo remedio para a agresividade do teléfono ou a insistencia presencial de certos individuos (e a teimosía dalgúns adquire proporcións heroicas). Pero o mail é categórico: se o remitente enviou a mensaxe e o abominable Mailer Daemon -que tamén menudo nome- non o devolveu, amigo, estás pillado. A opción está clara: non abrir o mail ata despachada a axenda ou parte dela. Pero -e tal vez a vostede lle pase o mesmo, o cal sería un consolo- non sei que misterioro sex-appeal teñen os segredos agochados nos bits do proceloso ciberocéano que non son quen de resistir a súa sedución. Acaso pola va esperanza de que, algunha vez, transmitan una boa nova, desas que lle alegran a un a mañán e compensan mandar a axenda a tomar p... en fin, no me mal interpreten, que un lle quere moito ao seu traballo.