Como la luz

En virtude da amizade coa que me privilexia certo impresor -culto, elegante e bon vivant- catro excelentes volumes de poesía caeron ultimamente nas miñas mans: Pablo Anadón: Estudios de la luz (2005-2007), Pre-Textos, 2010; Antonio Mochón: Carretera Blanca, Pre-Textos, 2010; José Rubio: Días aparte, Pre-Textos, 2010; Francisco Brines: Para quemar la noche, Ediciones Universidad de Salamanca-Patrimonio Nacional, 2010. Acaso de non mediar este grato agasallo nunca me tería achegado a tales textos pois eu non son lector de poesía nin, moito menos, comprador de libros de poesía, condición esta última que, confeso, non lembro ter asumido no medio século da miña existencia. E todo isto, malia levar xa publicados dous volumes de poesías en galego, que, como adoita pasar cos versos alentados pola máis íntima pulsión, pasaron desapercibidos, excepción feita dalgunha esporádica reseña, que, todo hai que dicilo, era bastante laudatoria. De feito, teño gardadas nas tripas electrónicas do mesmo cacharro co que escribo estas liñas corenta e cinco composicións máis, estas en castelán, xa un algo comestas da couza, que de seren publicadas algún día, levarán por título Como la luz. 45 momentos (semella que a luz é un elemento claramente poetizable).
Hai moitos meses que non escribo poesía, supoño que porque ando dedicado con máis ou menos intensidade ao cultivo da reflexión breve á que obriga a estrutura dun blog, aínda que, por graza da infinita maleabilidade do texto, ultimamente moitos dos pensamentos que naceron como posts deste blog aparecen en diversos medios de prensa e/ou no meu propio perfil de Facebook. Todo isto deixa pouco espazo ao state of mind preciso para a poesía. Porque na poesía -que, cando auténtica e sincera, non deixa de ser un exercicio de striptease emocional- o contrato que o autor subscribe co seu texo é radicalmente diferente do que se asina cando se cultiva a narrativa ou a prosa ensaística, reflexiva ou máis abertamente periodística. O poeta extravaga, fala só, desángase, saca a roupa do aparente e amosa as súas entranas co pudor daquel que preferiría non berrar no potro do tormento. Creo que foi un dos Panero quen dixo que a falta de todo, nos queda a poesía, pois con ela expresamos, penso eu, a inexpresable maridaxe da escuridade e a luz, do ceo e o inferno, do o alento e o afogo, da carraxe e a ledicia.
Hai unhas semanas a presentadora dun programa de radio ao que acudín para falar da miña catacumbática obra poética recoñeceuse como apaixonada lectora de lapelas. Nas lapelas dos libros, en efecto, procuran o autor e/ou o editor condensar o extracto seco primitivo do asunto ou tema que a obra logo desenvolve con prolixidade e polo miúdo. Esta amiga confesoume que lle gustara moito a lapela do meu segundo poemario Ruínas (2003). Velaí un fragmento: Tecemos o noso poema, grandioso ou miserento, sobre ruínas disfrazadas de presente, galgando, sen mirar a atrás, a lombos da esperanza de renacermos como o fénix. Eu escribo a crónica do meu tempo para encher anecdotarios nos que o aire é anhídrido carbónico e metano probable o chan que piso. Escribo, por exemplo, para a alma da tía que era tonta e un día foi un corpo dependurado dunha corda, ou, tamén, para consagrar o acto do soldado que un día bica un neno en zona de guerra e, ao día seguinte, é asasinado. Ruínas. Dende o máis estrito anonimato escribo, buscándome, con desgana, probablemente lamentado ter escrito algunha vez.
Non é pouca servidume. El haberá que tirarlle o pó e a couza aos meus 45 momentos?