En certa ocasión, mentres mataba o tempo agardando un tren que dende a estación de Atocha me conduciría a Cáceres, entrei no Museo Reina Sofía, onde se celebraba unha antolóxica dun autor canadense, especialista en "instalacións". Unha das obras que incluía a exposición aparecía protexida do público por unhas cintas que, grazas a catro pivotes situados en cada un dos catro vértices, delimitaban un espazo rectangular no interior do cal se exhibía tan rara peza: unha caixa vulgar de froita, desas normais de madeira de piñeiro, dada a volta e, na parte superior, unha vela acesa. Deume rabia que o tempo en retornar á estación me estorbase ficar alí o tempo abondo para comprobar con que frecuencia mudaban a vela, pois quero imaxinar que o lume do cirio e o cirio mesmo eran, para o autor, parte fundamental da "instalación". Para min que a caixa soa tiña pouca personalidade.Un meu amigo que residiu en Boston por un tempo foi convidado a un concerto de música contemporánea que interpretaba un compositor heterodoxo e rompedor. O compositor heterodoxo e rompedor entretivo o público durante aproximadamente cincuenta minutos sentado nunha cadeira valéndose, como único instrumento, dun triángulo, a percusión do cal mesturaba con berridos, unha sorte de lamentos e outras manifestacións larínxeas e esofáxicas. Ao final, polo que o meu amigo me contou, a xente aplaudía profusamente. Iso si, ninguén pediu un bis.
O outro día caeu nas miñas mans, de xeito inopinado, un volume impreso nunha nación americana do sur, intitulado Antología de la poesía orotraumática y tanática de... (tendo un piadoso veo de silencio sobre o nome do poeta), unha antoloxía, de certo, indescritible.
A min engaiólame a inmensa, inconmensurable variedade humana. Gratifícame fondamente que haxa de todo na viña do Señor. Por iso nada humano me resulta alleo.
Ben, con algunhas excepcións.
No hay comentarios:
Publicar un comentario