Un pensamento fuxidío

Unha das cousas que máis me gusta de manter un blog (non me prestaría máis, tal vez, manter unha querida, como manda a tradición?) é que un somete os seus pareceres, opinións, ideas non ao criterio dos amigos, que, por tal condición, edulcoran moitas veces un parecer contrario cos azucres do afecto, senón á picota permanente de xentes que acceden ao local dun descoñecido, ou case, e que non teñen o máis mínimo empacho en poñer ao propietario a feder, o cal, no meu caso, lonxe de molestarme, me resulta especialmente estimulante. Gustos e afeccións -musicais, literarios, plásticos...-, xuízos e argumentos -políticos, culturais, sociolóxicos, históricos...- que eu daba por sentados (porque un, amais de túzaro, é un chisco vaidoso), resulta que postos ao universal coñecemento, por obra e arte da cibertecnoloxía, son sometidos a sospeita ou dúbida cando non abertamente deostados, ofendidos e vilipendiados, dentro, claro é, das lindes prístinas que sinalan a boa educación e a cortesía. Penso, en concreto, nun par de irmáns que por aí andan, que son peores que aqueles Malasombra, que eran malos de verdad.

Non sabe Vde. o agradecido que estou a cada trasacordo, a cada xuízo encontrado, a cada opinión contraria de todos os que se teñen verquido nesta humilde tasca! Que grande escola de coñecemento é a dúbida! Que grande fonte de tolerancia é a crítica!