Tres cosas tiene la vida

Eu, de pequeno, cando ía coa miña familia á praia -a Rianxo, as Sinas ou a Illa de Arousa (o descubrimento da gran costa do norte veu despois, coa adolescencia)- pensaba que os mariñeiros eran dunha raza distinta, a pervivencia dunha caste de fenicios, mouros e axitanados, usuarios dunha fala na que os eses eran como o siseo dunha serpe.
É así que as condicións en que se desenvolve o traballo das persoas modifica non só a súa conduta e condición psicosocial senón aínda o seu aspecto físico. No caso dos mariñeiros, o contacto permanente coa salgadura da auga e a crueza da intemperie e o sol os volve pretos e lles endurece a pel. Lembro eu a un señor Toja, vello mariñeiro de Laxe, home de talla avantaxada, gran filósofo e charlista, coñecedor de todos os cabos, furnas, cons e praias dende Fisterra ata as Sisargas, que tiña a pel dura e atezada, como o coiro dunha silla antiga.
No caso dos homes modernos e urbanos, que temos esquecido absolutamente os ritmos que marca a infinita sabedoría de Nai Natura, todas as consecuencias das nosas condicións laborais son malas: dor de lombo, hipertensión, estrés, cefaleas, atrofias musculares, depresión, ansiedade, mala ostia... Todo o cal se atenúa considerablemente en canto un asume que o traballo non é máis ca unha forma de levar o pan a casa, e non unha tarefa mesiánica, imposta polos deuses como os labores de Hércules, imprescindible para a boa marcha da sociedade. Certo é que a sentenza ninguén é imprescindible é característica dos mediocres e inútiles (que, sendo perfectamente prescindibles -eles si- menudean, non obstante, de xeito especialmente notable nos últimos tempos), pero entre desenvolver, con rigor e certa dose de paixón, un traballo de calidade e pensar que o que facemos ten unha íntima relación co futuro da civilización occidental hai termos medios, e aí, nos termos medios -como pasa case sempre- resulta atoparse a verdadeira sabedoría. Digo isto último porque a unversidade é un territorio no que os tipos e tipas persuadidos de estaren desenvolvendo un labor de consecuencias comparables ao descubrimento da estrutura do ADN ou o principio da termodinámica son abundantísimos. Xa saben, o xenio incomprendido, como Ignatius Reilly.
Unha suxestión erudita: compense vostede as afiadas arestas do seu traballo (que non dubido que sexa importantísimo, conste) con tres cousas (creo que o pensamento é de don Arturo Schopenhauer): un/ha cónxuxe compracente; un pequeno xardín e unha gran biblioteca. Xa me contará.
Nota de xenética textual: cando empecei este post, eu quería falar doutra cousa; en concreto, da permanente desorde en que se desenvolve o meu traballo como editor. Pero, xa ve, funme enrrollando e, emulando a don Jorge, cego e arxentino, tirando por senderos que se bifurcan, cheguei ao final sen falar do que quería. Ben, para un domingo pola mañán, non está mal: remato un post e, como millo vello en hórreo, fico coa idea doutro. Abur.