As uvas na galaxia

Na casa de Marcos xa non hai ninguén, parece mentira. Unha casa que era a a de todos, unha casa que non sabía de portas, pestillos nin pechaduras. Toda luz, toda vidros e fiestras dende onde se miraba o ancho mundo, a mar inmensa, unha solaina aberta ao ceo infindo.
Si se calla el cantor calla la vida
porque la vida misma es todo un canto.
Si se calla el cantor muere de espanto
la esperanza, la luz y la alegría.
Por ti, Marcos, e as túas doces, tenras e douradas uvas. Nesta casa sempre haberá unha alcoba agardándote.