Sancta sanctorum

A biblioteca do avó está aloxada no soto da miña casa. Alí, no meu sancta sanctorum particular, amoréanse milleiros de libros de provecta idade, obxectos de escritorio, cadros, títulos académicos, cartaces repletos de vellos papeis, todo o que foron reunindo de xeito asistemático membros diversos de dúas xeracións da miña tribo. Alí, nese espazo de vinte metros cadrados conflúen afáns, vivencias, ilusións, entusiasmos, esforzos e esperanzas de moitas persoas. Alí, co indispensable concurso da música (Sakamoto Volllenweider, Satie, Nyman, Glass... son asiduos dese ámbito), nunha sorte de túnel do tempo, convoco aos meus deuses lares e penates e escoito a súa voz e percibo o seu tacto sobre cada un dos libros; as súas procuras deste ou aqueloutro volume nos andeis; o dourado das escribanías e o suave abrir e pechar dos bades de gutapercha; o fluír viscoso da tinta escura nos tinteiros e o o rozamento ríspido do talco que protexe as plumillas; o riso de papá e o seu galego roufeño cando, con indisimulada delectación, aloumiñaba o meu cativo imaxinario de neno con historias sublimes e cheas de luz, como os segredos da gran biblioteca de seu pai, e outras, mestas de dor e escuridade, como o asasinato de Roberto en outubro de 1936
Non dubido do carácter museístico, conscientemente melancólico e estatuario deste espazo. Non pretendín evitalo, ben en troques, creo que o incentivei coa escolma coidadosa dos obxectos que harmonizaban con tal natureza e o rexeitamento daqueloutros que a quebraban.
Moitas veces, cando abandono, tras horas de comuñón coa grata saudade da estirpe, o meu querido recanto de desconexión, sinto un calafrío que me lembra que, alén as súas paredes, respira o mundo. Pero é unha magnífica terapia para evitar certas tentacións. Para evitar, por exemplo, coller o meu lector de e-book e tiralo ao corbe do lixo. El, o pobriño, tamén ten recantos, andeis, e libros, milleiros de libros. Pero é outra cousa.