Évidement!

Nun artigo que publicamos en certa revista de humanidades, o autor comezaba afirmando que a proposta que, de seguido, ia expoñer, non lle parecía arriscada; en realidade dicía (ad pedem litterae): Me non somella desgoberno dos miolos afirmar que... Imaxine o resto.
Non sei que pensará vostede, pero eu, que boto a vida lendo, revisando, contrastando, corrrixindo. comprobando e unificando sesudas argumentacións científico-técnicas, aprecio cada vez máis o minimalismo expresivo, a sensatez sintáctica, a cordura estilística, a fluidez discursiva (e conste que non me gabo de que estes fragmentos adoezan de ningunha de tales virtudes). Xa saben, aquilo tan socorrido de pensar de xeito complexo e falar (ou escribir) de xeito simple, e non ao revés.
Creo que temos satanizado o valor do obvio, desas verdades coma puños que agochamos por non parecermos excesivamente superficiais ou pouco profundos e sublimamos por obra e graza de complexas perífrases e atroces virguerías que, alén de voltar críptico e noxento o discurso, aburren e esnaquizan o entendemento. E o obvio, como a bris dunha mañán de primavera, é refrescante, saudable, ordena o caos e pon de novo o seu simple nome a cousas que pensabamos tiñan un nome moito máis complicado. O rexeitamento da evidencia, como base do pensamento, é algo, creo, anexado inevitablemente ao hiperdesenvolvemento tecnolóxico e o grave infarto informativo no que vivimos. O home do campo vive absolutamente reconciliado coa evidencia e aprende dela.
Unha vez, de excursión no idílico Courel, despois de varias voltas, viravoltas e reviravoltas tentando topar a casa rural á que iamos destinados, absolutamente extraviados nunha mesta urdime de "camiños rurais" que o vulgo chama pistas (por suposto sen ningunha indicación), arrisquei a preguntar a un vello que, á beira da estrada, custodiaba unhas cabras. Eu buscaba Paderne. Ao pouco, decateime que o petrucio, servicial e bondadoso, se dispoñía a tomar o seu tempo e, moi ao seu sabor, servirme unha desas explicacións orientativas do país, tan enxebres coma endiañadamente inintelixibles. Despois de varias indicacións precisas (unha planada na que aparcan os coches; un camín que se mete así para esta man -e dobraba a man dereita cara á esquerda-; unha ponte que hai, que esa non a tein que coller; unha subida moi subida...) o meu informante rematou a súa detalladísima folla de ruta cunha guinda simplemente sublime.
-E, ao chegaren a Paderne, xa hai un cartel que pon... (detívose un microsegundo, intuíndo que ía dicir unha tontería pero a cousa xa non tiña remedio)... que pon... Paderne.
Tentado estiven de baixar do coche, tirarlle a pucha da cachola e bicarlle as canas.