21.5.08

Cousas de hoxe

Querido diario:
Onte, tras unha reunión con certa autoridade académica dunha institución de ensino superior con sede na vila e corte na que se evidenciaron irreconciliables puntos de vista acerca dun mesmo conflito, concluín que unha condición envexable para a práctica da política é ser parvo. Se, nunha estancia na que a luz está acesa, alguén é capaz de manter que a luz está apagada diante de seis persoas que aseguran que, como é obvio, a luz está acesa, e ademais o fai poñendo cara de póquer e arrodeado dunha auréola de empaque e seguridade sobre a física e estados da iluminación, ten moito gañado no terreo da política. Esta autoridade é unha persoa nova, está enfundado nun traxe que a el lle parece impecable, leva gafas de deseño cunhas letras que se len claramente: Givenchy, viaxa en bussiness, ten secretaria, e derrocha azos, enerxías e modos da capital. As seis persoas que o instabamos a ver que a luz estaba (e segue estando) acesa imos un chisco máis valetudinarios e, no percurso desta congostra revirada e fodida que é a vida, fomos trocando azos e ambicións por (perdón) unha certa sabedoría e coñecemento das cousas que, en xeral, vai para alén dos catro tópicos e a cháchara propia cos que se manexan estes neo-tiburóns.
Hoxe, querido diario, a risco de que non esteas de acordo, quero compartir contigo unha inquietante sospeita, que, a estas alturas,para min é case unha constatación: está emerxendo unha nova xeira ou clase ou caste de políticos novos, que, incapaces de xeraren nada propio, suben ao carro do que outros crearon ao longo dos anos e, con entusiasmo e adicación, levan facendo funcionar con eficacia e xeral contento. Molestos polo protagonismo dos lexítimos pais do invento, orientan un esforzo que debera ter mellor destino a parasitar o que eles nin en cen anos serán quen de crear nin xestionar, centrando o seu obxectivo a curto prazo en asumir unha responsabilidade que non lles corresponde e matándose a cobadazos para colgarse medallas e saír na foto. No fondo da paisaxe —sempre— a pasta, procedente, claro, de diñeiros públicos, porque a vida estalles moi achuchadiña. É unha calamidade. Un mal endémico máis desta sufrida empresa pública na que, contra a percepción maioritaria, tantos traballamos como se fose privada.
Calquera día bótome ao monte (e non é a primeira vez que o advirto).

3 comentarios:

donagalaica dijo...

Detéñase, Juan Luis! Se vostede se botase ao monte que non sexa por aborrecemento.
Vaia ao monte, si, e respire fondo fondo, todo o que lle dean os pulmóns para reciclalo en santa paciencia.
Ai, dios mío, canta xentiña vivindo da prudencia allea!

Anónimo dijo...

É que polas Compostelas (universitaria e xunteiril) pulula unha fauna e flora que ríase vostede de Janeiro, amigo Juan Luis.

Paciencia franciscana é o que cómpre.

Saúdos.

juan l. blanco valdés dijo...

Moita, moita paciencia (franciscana, dominica, trapense, bieita, carmelita e teresiana reformada) fai falta, en efecto, e moita visita ao monte (pero non, querida Galaica, para botarse a el, pode ficar tranquila, iso son metáforas) senón para establecer relaxante comuñón con nai natura e esquecer que existe tanto parvo e tanto mequetrefe.
Sempre nos quedará Casablanca.
Apertas.