Pensamentos vagabundos

Na presentación dun libro na que participaba certo escritor cubano produciuse o outro día unha situación curiosa e un chisco incómoda, hábil e cortesmente reconducida pola autoridade académica que presidía o acto. Con ocasión de presentar o autor, fillo e neto de galegos, un pequeno libro seu acerca das pontes familiares secularmente tendidas entre a perla do Caribe e este vello finisterre europeo, nun momento dado, e tras a introdución e captatio benevolentiae de rigor, anunciou que ía ler o libro, provocando en todos os circunstantes a lóxica alarma, pois, dado o avanzado da mañá e tendo quen máis quen menos outros asuntos aos que atender, aquilo podía prolongarse en tempo considerable. O meu home —confirmando a peor das hipóteses— deu comezo, en efecto, á declamación literal do texto, que podía erguerse da mesa en que repousaba o seu bo centímetro e pico. Rico texto, por certo, magnificamente escrito, lido coa prosodia caribeña, cálida e sensual coma unha papaia. Movementos velados, toses nerviosas, olladas de complicidade e cellas en arco eran clara manifestación dun estupor derivado de estar verificándose a presentación dun libro coa lectura ao vivo do mesmo, práctica descoñecida por estes pagos pero, pola mostra, non infrecuente na illa fidelina (o adxectivo é de propia minerva). Como digo, con delicadeza e dozura, cando o declamante levaba consumidos por volta de quince minutos, a autoridade convidouno, para xeral alivio, a ir rematando pois a dependencia onde o acto tiña lugar era reclamada con inmediatez para outra ceremonia.
Fóra a anécdota, a conclusión subseguinte de moitos dos que alí estabamos foi, por unha banda, a distinta medida do tempo do escritor cubano e a nosa, o que, avanzando no estrato da reflexión, levou a considerar a permanente e absurda loita contra o tempo, os horarios e o reloxo que preside a vida dos cidadáns de Occidente. Por outra, apuntouse, con toda razón e oportunidade, que en Cuba, sendo practicamente descoñecida a monstruosa oferta mediática e tecnolóxica do mundo capitalista, o libro segue representando o valor fulcral da comunicación cultural e o lecer (algo así pasaba na nenez da miña quinta, con só unha canle de TV, que se vía fatal e pechaba ás doce da noite, e cocida culturalmente ao lume de Hazañas Bélicas, a editorial Bruguera, Tintín, Los cinco e por aí).
Así é a cousa, amigos: vítimas dun réxime de opulencia e consumismo insaciable, vivimos literalmente alienados polos mass media e, no canto de reconciliados coa nosa circunstancia, en perpetua, e por veces virulenta, loita contra algo: contra o xefe, contra o subalterno, contra o horario, contra inimigos reais ou imaxinarios (máis, creo, destes ca daqueles), contra o envellecemento, contra o estrés, contra o colesterol, contra a depresión, contra o pouco que nos pagan, contra a halitose e o cheiro dos pés, contra o botellón, contra o pouco que se recoñece o que facemos, contra a comunidade de propietarios, contra o caro que vai todo, contra a neurose, contra o PP, contra o PSOE, contra a ansiedade, contra os triglicéridos, contra Fenosa, contra o cónxuxe, contra o ex –cónxuxe, contra o banco, contra o secador de pelo da veciña ás sete da mañá, contra o tráfico e os embotellamentos, contra a hipoteca, contra a sanidade pública, contra a angustia e o spleen, contra Facenda, contra a Xunta, contra Quintana, contra Touriño…
Velaí dúas boas razóns (vivir a hostias coa vida e unha abafante presión tecno-meditática) polas que este blog vai perfilándose cada vez máis, non crean que non me decato, en depositario de ficcións, reflexións, folganzas, lembranzas e paparruchas varias, o máis afastadas posible da realidade circundante, que, a golpe de titulares do día, nos tiraniza. Non saben o que me aburren os xornais e a política.
Calquera día bótome ao monte.