O paxariño azul e o efe branco

Contra a percepción social de que Twitter ou Facebook son falaces sucedáneos da verdadeira interacción humana, o sociólogo esloveno Slavoj Zizek celebra «estas comunidades artificiais pois permítenche fuxir do teu lugar asignado na sociedade». Se, en efecto, as redes sociais facultan que a xente sexa realmente quen quere ser e non quen debe ser por imperativo de imposicións ou convencións sociais, iso implica necesariamente afirmar que os humanos temos un compoñente exhibicionista de natureza basal e que, como o aire que esiximos trece vecer por minuto, precisamos da aceptación e aínda o aplauso dos demais verbo das máis diversas facetas da nosa existencia: dende o novo look dunha adolescente ata as instantáneas dixitais dunha parella de xubilados en Loro Parque; dende os pinitos narrativos dunha ama de casa ata as sesudas opinións políticas dun profesor de secundaria. Resultando esta constatación dunha obviedade aplastante, podo modular o argumento cara a unha derivación panorámica: Internet non é, en efecto, un sucedáneo traizoeiro senón un perfecto remedo ou translación tecnolóxica do mundo real. Na miña profesión, e contra a percepción de que a Internet é unha sorte de ora leonis onde todo ladroízo ten asento, fártome de argumentar que non está máis exposto a usos fraudulentos un documento en acceso aberto na web dunha universidade ca unha revista nun quiosco de Arzúa: a protección dos dereitos e os dispositivos xurídicos para a mesma esténdense a esa e aquel en idénticas condicións; oura cousa, claro, é que determinadas condicións técnicas estimulen fenómenos que raramente, ou doutro xeito, teñen lugar no mundo real. Igual que copiar e pegar un texto en segundos ou colocar nun escaparate planetario unha foto familiar de hai cen anos son privilexios do mundo dixital, tamén romper a incómoda barreira de timidez ou soltar as amarrallas da nosa intimidade son o curioso produto dunha aínda máis curiosa escena: un ser humano so, en diálogo cun monitor  tras o cal late o ancho mundo.  Pero a realidade é moi túzara. Un docente aburrido é indefectiblemente  un docente aburrido coa mellor tecnoloxía de campus virtual e un pelmazo é igual de pelmazo no Facebook ca nun encontro casual nos conxelados do Mercadona. Eis, tal vez, a razón de que, malia disimulármolo, todos soñemos con ter, como Paris Hilton ou Kim Kardashian, catorce millóns de seareiros en Twitter e cotizar $US 10.000  por tweet. A vida misma. De por parte, eu non desespero: con dedicación, traballo e integridade todo chega.