Primavera para a alma

Dentro do ilimitado repertorio de frases lapidarias das que botamos man para sancionar con autoridade allea o que, de propia minerva, semellaría quedar pouco contundente, eu recorro a miúdo a un consello que atribúen, segundo creo, a don Arturo Schopenhauer (aínda que é ben sabido que nisto das atribucións das frasecitas de marras hai moito calote e moito conto): un home -e non sei se o filósofo quería decir varón ou ser humano en xeral- precisa para ser feliz de tres cousas: un (ou unha) cónxuxe compracente; un pequeno xardín e unha gran biblioteca. Aquel (ou aquela) satisfai esixencias emocionais non por elementais menos indispensables: afecto, compañía, complicidade, amor e, mesmo, de cando en vez, sexo (ui!). A biblioteca colma os apetitos intelectuais, ensancha as nosas perspectivas e nos fai máis cultos e, tal vez, mellores persoas. E o xardín? Ai, o xardín! Disque unha filosofía oriental recomenda, como infalible exercicio de relaxación, dedicar todos os días un ratiño a ollar unha planta. Sen irmos tan lonxe, coñecín eu un labrador que, apoiadas as mans no mango do legón, era quen de botar vinte minutos mirando o suco que acababa de abrir. Como seres urbanos que somos, de existencia trepidante, artificial e artificiosa, torturados polas présas e os agobios, esquecidos por completo os ritmos e tempos da natureza, burdamente substituídos por clichés e comportamentos sociais que nos obrigan a aparentar o que non queremos ser, o xardín é o recordo enlatado, a lembranza retractilada en celofán de que a natureza, malia térmola olvidada, vive, respira e determina os ciclos da nosa existencia. Chega a primavera e, con ela, os viveiros de flor viva e plantas ornamentais, estratexicamente situados na periferia das cidades, énchense de xardiñeiros de gardarroupía que, cal mariñeiros de auga doce, saen cargados de caixas con clavelinas, alegrías guineanas, begonias, dalias, surfinias, verbenas, xeranios... para os pequenos xardíns dos seus adosados (seica en normativo dise acaroados). Eu mesmo, que hai oito anos apenas chegaba a distinguir un caravel dunha cebola, son quen, no día, de establecer sutís diferenzas que deixan pampos aos profanos. E, así, cando me arranco a falar de leptospermum, pittosporum, ceanothus, polygalas, euonymus variegata, bérberis, pieris, photinias ou grevilleas, hai quen me recoñece como un auténtico experto. Non digo eu tanto, pero si podo dar fe de que o coidado dun pequeno xardín –rebelde e imprevisible fronte á deusa tecnoloxía, tan dócil e segura– é un humilde, pero efectivo, exercicio de comuñón con Natura, a quen llo debemos todo e con quen, como adoita ocorrer coas nais, somos tan ingratos.