Memoria dun inmigrante

Empecei a miña escolarización no Grupo Escolar ‘José Antonio’ cos seguintes dispositivos tecnolóxicos: Enciclopedia Álvarez, pizarra e pizarrín. Unha mañán da semana pasada decidimos implementar o plugin Lemon 8 para importar e editar directamente en XML textos con formatos propietarios .doc ou .odt no portal universitario de revistas dixitais baixo OJS e, actualmente, estamos desenvolvendo a nosa propia DTD a partir de macros de MS Word. Por veces sinto vertixe do abismo cualitativo que media entre un neno de parvulitos, que borraba cunha esponxiña as letras dun anaco de lousa, e un editor universitario do século XXI, usario dunha xerga profesional inintelixible, con tres perfís en redes sociais e un blog, que afronta como pode o que, con moito tino, alguén titulou a tormenta perfecta no mundo do libro, pois, no ramo da produción editorial, a unha cruel crise de recursos e unha demoníaca espiral (o editor non edita porque o libreiro non vende, o impresor non imprime, o distribuidor non distribúe, o libreiro non vende) sumouse un contundente embate dixital que non está deixando títere con cabeza. Segundos antes de poñerme a teclear estas liñas, abrín o meu mail. No subject dunha mensaxe spam leo The digital tsunami is here. Are you ready? Non sei se estou preparado, pois é difícil estar preparado para unha tecnoloxía omnipotente que vai moito máis rápido que a capacidade de asumila e, mesmo, que a posibilidade de preguntarnos se é necesaria. Quero acollerme a algunhas seguridades como que resulta absurdo seguir malgastando papel en certos produtos editoriais do ámbito científico e académico. Pero, para alén destas mínimas certezas, como dicían os corsarios ingleses colegas de Drake, no peace beyond the line. No que fai aos dispositivos de interacción coa cultura escrita, a miña xeración áchase nunha encrucillada sen precedentes. Meu pai herdou unha gran biblioteca do seu, acumulándoa á súa propia. Eu herdei as bibliotecas dos dous, case cinco mil libros. Pero son un inmigrante dixital, que chegou a este novo mundo coa lembranza da miña pizarra e pizarrín, mentres os meus fillos son oriúndos dunha interfaz radicalmente distinta (global, fluída, dinámica, virtual, evanescente) á que coñecemos meu avó, meu pai e eu, que percibiamos o libro impreso como o alicerce secular da transmisión cultural. Quen herdará as miñas vellas, as miñas prezadas primeiras edicións de Galaxia, que meu pai, en tempos difíciles, case ás agachadas, atesourou? É unha pregunta lírica, concedo. Pero é que nin para a lírica son bos tempos.