Hassell

Penso que o eclecticismo como norma de conduta é algo certamente frutífero. Ferrarse en gustos monolíticos e rexeitar novas experiencias a prol do que reputamos como unha opción perante a cal todo o demais non debera nin ter dereito á existencia resulta ser, moitas veces, camiño certo ao fundamentalismo ou a intolerancia. En punto á música, estes fragmentos galácticos en tantas ocasións consagrados á melomanía militante do seu propietario, teñen proporcionado terra sementada á polémica e, sempre dentro da cordialidade non exenta de fina retranca, ao intercambio de puntos de vista, por veces radicalmente afastados (o cal, lonxe de ser malo é extremadamente proveitoso e enriquecedor). Penso, por outra parte, que calquera manifestación da actividade humana pode ser inclasificable por dous motivos: un bo e outro malo. Aquel Rodolfo Chiquilicuatre, de infame recordación, que nos representou en Eurovisión―mostra prístina dun país onde de cada dez decisións importantes, nove as adopta un mamarracho―, era algo a todas luces inclasificable, pois, de todo o conxunto, resultaba difícil en extremo decidir que era o peor. En révanche, o meu eclecticismo levoume estes días a recuperar unha obra musical que durmía dende hai tempo un stand-by motivado pola preponderancia conxuntural doutros gustos, doutras opcións, acaso doutras necesidades estéticas en relación con estados emocionais concretos. Unha obra musical, en efecto, inclasificable, pois, de todo o conxunto, resúltame en extremo difícil decidir que é o mellor. Relacionar os nomes de Ry Cooder, Wim Wenders, Björk, Peter Gabriel, Bono ou Brian Eno co dun trompetista e compositor  nado en Memphis en 1937, pode ir proporcionando elementos para unha composición de lugar. O propio Jon Hassell refírese á súa música como a mysterious, unique hybrid of musics that unfolds between the polarities of ancient and digital, composed and improvised, Eastern and Western. O conxunto de 13 temas que compoñen Dressing forPleasure, que Hassell gravou en 1994 co seu grupo Bluescreen (Pete Scaturro, Brain, Joe Gore e Blk Lion) representa un inclasificable crisol onde conviven en caótica harmonía elementos acústicos da vida cotiá (claxons, máquinas, conversas telefónicas) con cameos sonoros case cinematográficos, píldoras étnicas, asonancias obsesivas, monótonas reiteracións e inquietantes melodías arroupadas por bases rítmicas (baixo e percusión) que, por veces, permiten seguir a xenealoxía musical dun intérprete tan fascinante como Hassell: Coltrane e Miles Davis, o jazz-rock e a Mahavisnu, ou o eclectisimo boreal do selo ECM (con quen, por certo, Hassell gravou en 1984  Power Spot)  supuran en cada unha das composicións, compoñendo, sen embargo, un produto culto e personalísimo, inequívoco, dunha orixinalidade exclusiva. Os números G-Spot, que abre o disco, Villa Narco ou Sex Goddess resultan especialmente significativos dunha factura musical de engaiolante sofisticación, a obra dun músico tan exquisito e ecléctico que, como adoita ocorrer ás inmensas minorías, só descobren tipos tan rariños coma min.