A absoluta carencia de
espiritualidade é un patrimonio gañado a pulso por unha sociedade de mindundis e progres de
gardarroupa, onde, no altar da incultura e da ousadía, todo se trabuca e
mixtifica e para quen a relixión é cousa “de dereitas”, enviándose ao mesmo
saco a Banca Vaticana e Xesús de Nazaré, a loxia P2 e Beato de Liébana, san
Pascual Bailón e Frei Bartolomé de las Casas, Agustín de Hipona e monseñor
Guerra Campos, o catecismo do padre Astete e a Cruzada pola Liberación Nacional. A renuncia de
Bieito XVI é para a maioría un asunto similar á demisión do alcalde de Baños de
Molgas, motivo para arrequentar frívolas quinielas ou acicate do chiste topicón
e vulgar. Ratzinger, que aos oitenta e cinco anos da súa idade,
imparte leccións de teoloxía a braccio,
é un facha que odia os gays e o uso de condóns. Max Estrella ―que gastaba a xenialidade amarga do xenio dipsómano e
pobretón― vaticinou con estremecedora lucidez: "La miseria del
pueblo español está en su chabacana sensibilidad ante los enigmas de la vida y
de la muerte. La vida es un magro puchero. La muerte, una carantoña ensabanada
que enseña los dientes. El infierno, un calderón de aceite albando, donde los
pecadores se achicharran como boquerones. El cielo, una kermés sin obscenidades
a donde, con permiso del párroco, pueden asistir las Hijas de María. Este
pueblo miserable transforma todos los grandes conceptos en un cuento de beatas
costureras. Su religión es una chochez de viejas que disecan al gato cuando se
les muere". Agora, como aquel signor San
Giuseppe cunqueirano, tolleito e calabrés, que quería saber se houbera algún
papa coxo e de qué perna, pois xa se vía de tiara na gestatoria tras envelenar
todas as fontes da cidade eterna, cada un dos purpurados sublimará en cristiá
mansedume a soberbia de imaxinarse elixido o duocentésimo sexaxésimo sexto
sucesor de Pedro e, reunidos en secretísimo cónclave, consultará o fondo da súa
conciencia, conxurando coas potencias do espírito o abxecto materialismo do século. Extramuros da Sixtina, debates, artigos de opinión, suposicións e
apostas seglares, razoamentos dos laicos e “simples” que nada teñen que ver cos
ritos da Igrexa, católica, apostólica e romana, con cerimonias e accións
previstas, e puntualmente cumpridas, dende hai dous mil anos para seguir
asegurando a incardinación de Xesús no seu vicario terreal. E o país
pensando en que un papa é algo así como un presidente de goberno, que os hai a
dar co pé. Conque se decate o Espírito Santo, todos derechitos ao inferno! Ou ao purguratorio, que é aínda peor!
No hay comentarios:
Publicar un comentario