Vivir. Sobrevivir

Un ten un fillo que vén de estrear a súa maior idade sacando o carné de conducir. O luns, na deglución matutina do café cunha pulguiña de xamón, un le, como quen non quere a cousa, que unha moza de 22 anos faleceu a madrugada do sábado anterior no accidente provocado polo exceso de velocidade dun Audi A3 vermello, pilotado por un mozo de 26 primaveras, que deu positivo en drogas e alcol. Entón, a un, que non naceu onte e antes de frade foi diaño, se lle atraganta a pulga de xamón e máis o café e sente nacer un proído que, pouco e pouco, vai disfrazándose de pregunta: e se fora o meu fillo o condutor? Ou a vítima? Nun mundo uniformado onde todos facemos o mesmo, nos mesmos sitios e ás mesmas horas, a desgraza allea (joder, como estará esa familia) leva sempre implícita a semente dun consolo acedo (púidolle pasar ao meu fillo, menos mal que non). E un lembra tamén amenceres de viño e rosas nos que a pálida luz da mañán era unha escrava aos nosos pés e os excesos, fillos dos paraísos artificiais, a patente de corso dunha mocidade eterna, onde a posibilidade dun accidente e o abismo negrísimo da dor insoportable apenas representaban un segundo de escrúpulo punzante. Iso que chaman sentar a cabeza é un proceso complexo, resultado dunha connivencia de factores en permanente desequilibrio, que se substancian en boa medida na domesticación da saudade por unha xuventude que, ai, non ha volver. En ocasións innúmeras e baixo os estímulos máis diversos, teño reflexionado no comprometido que resulta para un pai transmitir certos valores e ponderar riscos vitais perante o seu fillo, eludindo recoñecer que el mesmo os correu e cunha intensidade mesmo maior. Penso agora que tal vez foron mala escola para un futuro pai aqueles marabillosos anos da Transición, nos que toda unha xeración de rapaces descubrimos de súpeto que o mundo era unha luz cegadora e un disparo de neve, que unha miserable ditadura nos furtara: vive ás présas, morre axiña e que lle dean bertorella a todo, foi a consigna de moitos no entanto chegaba aquilo que os Panero chamaron o desencanto. E co desencanto veu a supervivencia, viñeron as angueiras e responsabilidades derivadas do de sempre: xa saben, fundar unha familia e debuxar un mapa no mundo. Hoxe, cuando me paro a contemplar mi estado, e miro os ollos verdes de Rober, que vén de estrear a súa maior idade sacando o carné de conducir, só se me ocorre unha lección que transmitirlle: aprende de teu pai, porque teu pai é un supervivente. E non é pouco.