Un clamor

Son un cidadán medio deste país, nin rico nin pobre, nin alto nin baixo, nin máis listo ou preparado ca unha inmensa maioría da xente da miña quinta. Represento a xeración que serviu de ponte entre a ditadura e o sistema democrático, pois comecei os meus estudos universitarios no ano das primeiras eleccións libres, 1977, e os rematei cando a primeira vitoria socialista, 1982;  un espécime co adn puro do que demos en chamar a Transición, anos engaiolantes dos que, como cidadán, como galego e como español, sinto xusto orgullo, pois contribuín, como tantos cidadáns, a construír a realidade contemporánea que chamamos España, un espazo común de convivencia no que, tras séculos de vitriólicas xenreiras, o óleo goiesco dos dous tipos, fundidos na lama ata os xeonllos pero, aínda así, a trancazo limpo, representa pouco mais ca unha imaxe tópica. Mediando a década dos 80 comecei a establecer vínculos laborais, febles e provisorios ao principio, coa mesma alma mater onde me fixen universitario e na que, ao cabo, veño desenvolvendo o meu labor de editor pronto fará vintecinco anos. Véndoa en perspectiva, a miña singradura permíteme dar fe dun sector que coñezo ben, o da edición na universidade pública, cunha evolución en termos de crecemento, profesionalización, rigor e compromiso que non dubido en cualificar de modélica. Sinto que vivo nun país no que, se isto foi posible, foi non só polos esforzos do sector senón pola sintonía dunha sociedade aberta, construtiva e sensible, algo que estou certo pode ser directamente aplicado a moitos outros segmentos da actividade socioeconómica española. Pero opino tamén que, consonte unha sociedade civil que proviña da liga de modestos veu consolidando o seu posto na primeira división, un tumor, arteiro, réptil, foi igualmente espallándose pola súa epiderme, pudrindo órganos e corrompendo humores. Corsarios obsesos do diñeiro, indocumentados ambiciosos, inmorais oportunistas e getas provistos dun discurso con catro tópicos mal fiados son a punta do iceberg. O fondo somerxido é unha clase política incapaz, dende hai moitos anos, de reflectir a calidade dos cidadáns que profesan gobernar, zarrapechada nunha turris eburnea cunha única pretensión: sobrevivir ás proximas eleccións. E mentres, dende o único lado da barreira que eu coñezo —traballar e confiar na utilidade do meu traballo— percibo, con intensidade cada vez máis perigosa, que o atropelo ao que se somete todos os días a miña dignidade é, xa, un clamor.