Vou falar do códice. Non porque
toque, pois me resulta un asunto carente de todo interese, senón movido por un
exercicio de autocorrección sincera. Se Bill Gates afirmou a mediados dos 80 que
640 Kbytes deberan ser abondo para calquera e aí o teñen, asquerosamente
millonario, non vou eu temer ingresar na confraría dos pensadores estúpidos. O
noso códice é algo moi «de
aquí», como os chocolates Raposo, os sampancracios da cerería do Villar
ou oír á dependenta dunha tenda da Algalia «ay, neniño, yo esto no te lo trabajo». Non é que o códice sexa
―contra o que a nosa habitual pailanez nos quere facer crer― unha obra impresionante
da arte amanuense, pois, a dicir verdade, do punto de vista temático é, na súa
maior parte, un auténtico tostón litúrxico e, do punto de vista artístico, está
lonxe das verdadeiras xoias miniadas medievais. Home, que é unico, pois si, tan
único como calquera outro códice manuscrito anterior á arte mecánica da
imprenta. Pero, en fin, é o noso códice e, como a todo herdo do pasado, os anos
vano enchendo de nobreza e sublimidade. Pois ben, é o caso que hai agora un
ano, co conto do arroubo, este crocodilo chorón atribuía na columna de certo
xornal, con lirismo de enamorado, unha paradoxal ledicia ao vello mamotreto,
que a mans do gatuno fuxía por fin de séculos de tutela clerical: «El
non se sentirá afortunado de vivir, tras centos de anos de mortal aburrimento,
novas experiencias, contento de coñecer novos ambientes, de oír algo máis ca o
roer da couza e voces diferentes das estatuarias salmodias dos curas, de
respirar algo máis ca o arrecendo penetrante do incenso? Os libros deciden o
seu destino, vontade contra a que se estrelan todos os intentos humanos de
mudalo. Como o anel maldito da Terra Media, acaso o Codex, despois de tantos
séculos, quixo desprenderse da crisálida e voar por conta propia. Cando dentro
de mil anos, o propietario que entón o posúa conte a súa historia, de certo que
o roubo de 2011 ha de ser un episodio interesante». Cando vin no televexo que o vello volumen obraba, envolto en bolsas de
mercadona, nun «jaraje» amiense, xustísimo espécime
do máis siniestro feísmo do país, arrodeado de plaquetas, po de cemento e vil ferralla,
sufrín unha conmoción e a punzada penetrante do pudor: como puiden ser tan
inxenuo? Ao día seguinte, un pícaro veciño meu díxome entusiasmado: «¡Juan, ya encontraron el
código clandestino!».
E é que vexo moitas películas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario