Humanidade

Volvendo recentemente dunha viaxe, no transcurso do vóo cara a Compostela, a azafata ofrecía, co carriño característico, bebidas e refrescos. Eu ocupaba o asento de pasillo e ao meu carón ía un home do país, un home forte, de avantaxada idade, aseado, pelo cano e cara franca, un home con toda a traza de vivir sanamente unha vida plena de honrados afectos e vivencias sensatas, unha desas persoas que -malia o risco de trabucármonos de pleno na nosa intuición- inspira confianza e simpatía. Fardado nun pulcro xersé e camisa inmaculada, o meu home expresaba o seu mapa do mundo cruzando as mans sobre o ventre, unhas mans grandes e fermosas, de labrador que se ergue co sol, mans que o mesmo serven para deitar o legón na terra dura que para apreixar os netos coa tenrura dunha fada. A azafata, moza nova e feita onde as haxa, dirixiu ao señor a mirada calculadamente afable e calculadamente distante típica das chicas monísimas afeitas a levaren a tixola polo mango e preguntoulle se quería café. O home, digo eu que pouco afeito a un trato impostado, que probablemente atribúe a un mundo urbano e complexo que non sente como seu, tivo a exquisita elegancia de avermellarse un chisco, e, nun castelán que na súa boca soaba finxido, respostoulle "No, muchas gracias". Pasado o sarandón, e xa a hospedera na seguinte fila, o home sorriume e implorando solicitamente a miña complicidade díxome
-Xa o tomamos na casa.
Ao que eu repliquei:
-Si, ho, que lojo chejamos.
Foi un rápido e cordial intercambio, rexido por unha educación social fonda e compartida, un breve encontro dialéctico cunha persoa que probablemente no volva nunca a ver. Rasgos enchoupados de humanidade, que avivan o meu orgullo de pertencer a unha comunidade de persoas que cren que non hai como o café da casa, que desbotan o artificio e veneran o auténtico, e que, coa primeira persoa do plural, me fan partícipe da proximidade do fogar e de que todo foi ben na viaxe. Unha admirable filosofía de vida que paga a pena mantermos. Remataría cunha coñecida frase publicitaria, pero paréceme feo facer propaganda a unha cadea de supermercados.