Os meus amigos de Facebook

Onte tiña 197 amigos en Facebook. Hoxe, tras unha campaña navideña de captación orientada a superar a barreira sicolóxica dos douscentos, teño 204. Todo un récord. Andar pedindo amigos en Nadal para subir o share de contactos nunha rede social antóllaseme un trasunto tecnolóxico daquilo de convidar a cear un pobre en Noiteboa, situación da que fixo un clásico Luis García Berlanga en Plácido (1961), un fito do grotesco humor negro hispano. Voces hai que proclaman un paradigma novo nas relacións humanas baseadas no constante contacto cibernético. Non serei eu quen discuta o xuízo de mentes "previlegiadas", máis pensantes ca a miña. De por parte, coincido en que se marcha a luz ficamos sen amigos. Item máis. Oficiando de avogado do demo: non será a tecnoloxía, a mera tecnoloxía, quen estimula a crermos que é un amigo un tipo a quen non coñecemos absolutamente de nada, que, á súa vez, é coñecido dunha tipa coa que falamos nunha ocasión hai vintetrés anos? Se iso é un amigo, eu son Mickey Mouse. A min, ver na ringleira vertical do FB a listaxe dos meus "amigos", na que coinciden seguidas persoas absolutamente alleas en todo (incluído o nivel de relación comigo mesmo), evócame esas sensación tan estraña dos soños nos que unha persoa que hai decenas de anos que non vemos nin pensamos sequera nela, aparécesenos de repente próxima e cumprindo un papel totalmente extemporáneo.
En fin. Non sei. Tampouco quixera poñerme en plan jaimito como remate do ano. Tal vez como consecuencia da lumbalxia da que falaba no post de antes, ando frouxo, medio abatido e nun estado de especial sensibilidade. Na última entrega da nosa Miscelánea estradense lin que os poetas paisanos meus (da Vilancosta, aldea de San Vicente de Berres) Avelina e Marcial Valladares, unha vez casados os irmáns e irmás, ficaram a conviver sozinhos e solteiros na casa. Nessa altura, a vida em Vilancosta até a morte de ambos deveu ser muito solitaria (Isabel Rei Samartim: "Um cancioneiro estradense", A Estrada. Miscelánea Histórica e Cultural, vol. 14 (2011), 251-259). Avelina escribe:
Voai, voai ilusións
que no meu delirio forjei
cando en doces emocións
soños de amor arelei.
Voai... e ao ben que aínda adoro
con ardente frenesí,
dizei que en continuo choro
paso os meus días aquí.
Debo recoñecer que imaxinar os dous irmáns sos, envellecendo, tolerándose mutuamente as pequenas miserias da vellice, no caseirón da Vilancosta, nunha Galicia antiga, escura, sen luz nin as comodidades da vida moderna foi unha escena que me superou e a piques estiven de ceibar o moco. Nese momento, liguei o ordenador e vin que en FB xa tiña 204 amigos. Pensei: a vida sorrime. Teño 204 amigos. E iso só en FB.
Feliz 2012.