Os gardiáns do sacro lume da lingua son como os inimigos de supermán: non acougan. Sen darse repouso, consagran as súas múltiples e puxantes enerxías a vigorizar o noso fermoso idioma con complementos vitamínicos do máis amplo espectro. Xa referín nestas páxinas como unha película porno foi presentada como vía firme -malia o esbaradío das inevitables humidades derivadas da acción- para a normalización do galego tamén no sempre gustoso terreo do erotismo. Lembro, a este respecto, un a xeito de exiguo fanzine que nas mans caeu hai un tempo no que un grupo de afoutos mozos independentistas propoñían un bizarro kit léxico para estimular unhas relacións sexuais máis comprometidas coa causa da lingua (tomada, aquí , como sinónimo de idioma, non me sexan mal pensados). A cousa era deste estilo: como me gustaria lamberche a crica; ai que rabo máis riquinho; come a minha cona, e por aí. Algo como para rematar picando uns ferrero rocher con Isabel Preisler.Maior alborozo prodúceme aínda unha iniciativa dalgúns paisanos meus da Estrada que promoven o uso do galego nas honras memoriais dos nosos difuntos o día de Santos. Home, digo eu que, como mostra de respecto, ao finado se lle falará ou lembrará na lingua que falou toda a vida, ou? É, en calquera caso, extremadamente improbable que, se elixa a lingua que se elixa, o bo do difunto chegue a queixarse nin dar o seu parecer. Anque, xa que o digo, imaxinen a escena: arredor do panteón, os deudos e amigos lembran emocionados o petrucio, que tanto quixeron e que viviu alá na aldea unha vida longa e plena. O crego palica a recordación en castejano e, niso, unha voz roufeña, profunda e ultratumbática retumba dende tres metros baixo a terra :
-FÁLAME BEN, CARALLO, QUE NON CHE ENTENDO!!
No hay comentarios:
Publicar un comentario