Un post que ía falar dunha cousa pero ao final fala doutra e resulta ser unha íntima homenaxe

A unha colección de libros de peto encadernados en agradable pel vermella publicados nos anos 60 por Espasa débolle boa parte das miñas devocións lectoras de neno e adolescente. Alí estaban Ivanhoe, o padre Brown, os mohicanos que falaban francés, o tolo enamorado Calisto, as aventuras oceánicas de Shanti Andía, o hilarante e absurdo Holmes de Jardiel e o esperpéntico ditador Tirano Banderas. Nunca esquecerei as vixilias, moitas veces pagadas ao día seguinte cunha inevitable soniqueira, consagradas en noites invernías a mergullarme nos universos que aqueles pequenos volumes ofrecían aos ollos ávidos dun rapaz. La urca holandesa El Dragón, as paraxes dos highlands de Israel Gow, a vella trotaconventos, os camiños de tierra caliente ou o barón Reginald Front-de-Boeuf son elementos, tomados hoxe un pouco ao chou e ao fío das lembranzas, dun complexo imaxinario literario cocido ao lume da máis devota bibliofilia. Tal vez sexa errado, seguro que si e, ademais, un pouco tópico, parangonar unha nenez sen máis estímulos para a evasión tecnolóxica ca Cesta y Puntos ou Valentina, Locomotoro e o tío Aquiles en branco e negro e unha época na que o lecer dos nosos nenos e mozos se consome en sofisticados cachivaches cibernéticos e unha tv hipertrofiada. Pero non podo deixar de sentir tristura -e é, recoñézoo, un pensamento egoísta- ao pensar que tantos nenos, entregados á súa cotiá artillaría tecnolóxica, pasarán pola vida sen coñecer o arroubo incomparable, o asombroso pasmo que con dez ou once anos eu experimentei lendo a Fenimore Cooper, Scott, Valle-Inclán, Chesterton e tantos e tantos amigos zarrapechados nunha colección de libros en oitavo encadernados en pel vermella, unha colección que meu pai mercou seguro da felicidade que ía deparar a un meniño de pencas, cara de leite fervido e pelo roxo a quen el, de certo, como un propio trasunto, agoiraba un inmenso, inatinguible, infinito amor aos libros.