http://aestrada.miscelanea.com

Onte presentamos na miña vila, A Estrada, a plataforma dixital da revista A Estrada. Miscelánea Histórica e Cultural. A revista edítase dende 1998 e eu entrei a facer parte do seu consello de redacción ―así como do padroado do Museo do Pobo Estradense «Manuel Reimóndez Portela», en substitución de meu pai tras o seu pasamento en 2000― no ano 2001. Nunca dixen que si a algo para figurar e non facer nada. E, modestamente, así foi neste caso. Puxen o meu escaso coñecemento ao servizo dunha revista que xa ía como un tiro cando eu entrei en contacto co seu equipo, nomeadamente co seu director Juan Andrés Fernández Castro, un deses raros especimes que ―nun mundo dominado pola vaidade, a estupidez e a ousadía― ennobrece o xénero humano coa permanente expresión dunha desinteresada entrega, intelixencia, inesgotable curiosidade e sorprendente modestia, cando, en realidade, ten moi poucas razóns para ser humilde. Colaborar con xente así ―cando un está afeito a tratar de cotío con tanto xenio incomprendido― é simplemente un privilexio.
Os maiores desaparecen e, con eles, os fíos que nos unen coas nosas orixes. Malia a escasísima distancia física entre Compostela e A Estrada (e o día que se remate a autovía será menor!), van desaparecendo tamén as pontes que me enlazan coa vila e os pretextos para voltar a ela. Amigos de outrora, familia que cambia, nenos que medran e se fan homes e mulleres… A vida que pasa e xira, o tempo que non para. Por iso, a miña colaboración co grupo da nosa querida revista é, subxectivamente, tan importante. A rolda de prensa na que onte presentamos a edición dixital foi para min un acto moi emotivo, de reencontro cos meus, de pertenza ao clan, con quen me unen vencellos de familia, de lembranzas e coñecementos comúns. Doutra parte, sinto un indisimulado orgullo de facer parte dunha comunidade humana que, en tempos de apretura e desánimo, atopa o xeito de reemprazar financiamento con convición, dificultades con fluidez de ideas e grandes alardes técnicos con intelixente aproveitamento. A vida conduciume inexorablemente (tíñao escrito no berce o día que nacín) polos camiños da cultura, pero por veces dáme un certo aquel non terme dedicado aos negocios ou a industria. Ao mellor era rico.