Zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz

O comezo de Terra Brava de Fole sempre me resultou moi agradable. A idea da próxima invernía nas terras altas de Lóuzara e Incio mentres os protagonistas (tío e sobriño) saborean moi ao seu gusto os dourados días de xuño constitúe un cerco narrativo especialmente grato. Así, atopan un balance estival e luminoso moi axustado as duras historias de morte, misterio e medo que o autor reserva para os escuros días do rudo inverno da serra. De camiño á súa casa do Incio, o tío do protagonista -médico rural entrado en anos-, despois de xantar en Sarria, sente "saudades da sesta". Tamén eu, nestes días de fogaxe, sinto saudades da sesta; non unha sesta de regulamento, se por tal se entende -e hai moita xente que o fai- poñer ata o pixama e ir para o cocho tres ou catro horas, práctica que teño por nomeadamente insana, e o discurso médico de todos os tempos sanciona o meu parecer. Pero (e creo telo lido nunha entrevista ao neurólogo Estevill) entregarse a unha breve soneca post prandium de quince ou vinte minutos, un apenas deixarse mecer nos doces brazos de Morfeo sen perder de todo a conciencia da vixilia, é un pracer de deuses. Nos días do estío, como adro e estímulo a esta brevísima interrupción do tráfago cotián, gusto de ler unhas liñas, nun recanto reservado do meu pequeno xardín. Alí, recostado na hamaca, baixo a sombra deleitosa dunha enorme photynea, provoco unha perfecta comuñón entre essentia e accidentes, verbigratia, entre natureza e hiperteconoloxía: a miña man dereita sostén o meu e-book mentres a esquerda aloumiña de vagar as follas dun aromático mandarineiro. Antes de que o soniquete me renda, un pensamento vagamundo me vai rondando: hai anos, cando tiven na man por primeira vez un teléfono móbil, crin que aquel trebello era o summum da tecnoloxía e que tiñamos chegado a un "tope" de desenvolvemento. Precisamente a evolución da tecnoloxía dos telefónos celulares e a ineludible comparación entre aquel mancontro de antenas e o móbil que hoxe teño empúxanme a pensar que o e-book do que terma a miña man dereita é un trebello antediluviano en relación ao que serán os e-books de dentro de quince anos. É dicir, non só evoluíu, e dun xeito radical, a tecnoloxía, senón (o que é máis importante) os nosos parámetros na percepción de tal evolución. Hoxe sabemos que nada é o "tope" de nada e, anulada xa a nosa capacidade de asombro, desbotamos facer previsións para o futuro,
Curiosamente, cando Pedro Chosco me vence, o e-book cae, inevitablemente desprendido da miña man. Pero non lle pasa nada. Debe ser que a herba lle ten respecto. Ou amor, vaia usté a saber.