Nun agradable xantar de traballo, recentemente celebrado no seo dunha reunión nacional de editores universitarios, unha periodista profesional -a rigorosa e comprometida responsable de comunicación e relacións cos medios da Unión de Editores Universitarios española- comentábame o escepticismo, cando non franco desprezo, cos que dende a profesión xornalística se ve o "intrusismo" dos blogs pretendidamente periodísticos ou de actualidade sociopolítica, en referencia, claro está, ás bitácoras non dos profesionais que, ademais do medio convencional, explotan tamén a frescura, cercanía e inmediatez do blog, senón aos locais de tanto falabarato como no mundo hai (de entre os cales, por certo, non vexo razón algunha para excluírme; no meu descargo direi que a actualidade sociopolítica, de costume, me la refanfinfla). Non sei se o símil será valido pero penso no curandeiro e no médico. Mentres este se entrega á nobilísima arte de sandar o próximo ou aliviar as súas dores só despois dun lustro de áridos estudos e escuras angueiras, aquel bótase ao monte coa exclusiva bagaxe dunha experiencia non sempre ben contrastada e unha palabrería capaz de convencer ao máis pintado. Deixemos sentado que de todo hai na viña do señor, e existen especimes da profesión periodística, algúns ben consagrados e coñecidos, que son boa mostra de que quod natura non dat, Helmantica non praestat. Non digo eu que non estudaran ética e dereito moral pero, polas mostras, ben pouco lles aproveitou. Non fagamos, en calquera caso, regra da excepción e concedamos, en efecto, ao periodista formado, coa súa licenciatura tras cinco anos de estudos especializados, a confianza e rango que a calquera outra formación universitaria se lle atribúe. Fronte, polo tanto, a uns límites conscientes, a unhas estratexias sistemáticas de documentación, a uns procedementos establecidos e moi perfilados de expresión, que imprimen o rigor e a contención propios dos xornalistas con maiúscula -e non dos mercachifles que luxan tan digna profesión-, un blog é... pois un blog é que o seu dono queira, saiba ou poida: límites, documentación, estética expresiva fican ao albur das intencións, formación, mala ou boa leite, autoestima, nivel de felicidade, vida sexual, ética e estética do seu propietario barra a.
E é que hai blogs que, como tantas outras cousas, están no mundo porque ten que haber de todo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario