Unha crise coronaria

Hai literatura que refresca coma unha laranxa e outra que anega a alma de lúgubre humidade; hai libros abertos, travesos e leviáns coma un pardal e libros de meter o medo; hai libros nenos e libros adultos, e aínda libros vellos e mancornados coma unha sobreira dura e torta. Hai autores que lle alegran a un o día e outros ―así fai un mal viño no xantar― arruínan a tarde, derraman a ledicia. Hai letras de seguir e letras de parar; textos de andar o camiño e textos de botar a sesta. Hai romances longos, letras de chover e gorecerse baixo o palio mol das nubes e romances de lobos, ouveantes e nocturnais, que claman polo sangue de alguén que non coñecen. Hai amores de libro e xenreiras de libro, vidas de libro e ata heroes de libro. Libros de verán e de entretempo; de sol e sombra; de unto e escaseza; de medio pelo e de trapillo; de estraperlo e de amosar coas mans enchidas de esperanza. Hai libros coma regatos, modestos, honrados e cantaruxeiros, e libros grandes e ambiciosos coma ríos que non queren morrer e ofenden o sal da mar.
Todos teñen seu aquel, súa sazón e seu tempo. Todos caben no maxín de quen se lles aperte. Son todos sabedores e golosos, segundo quen e cando, e onde e con quen, e como e por que e por que non.
Dun libro vello, triste, antigo anque moderno, dun autor que dorme xa no limbo da divindade baldeira e fría, teño hoxe o corpo de ficar cun pensamento: se o corazón pensara deixaría de latexar.