Un momento

É verdade que, segundo contan, son as pequenas cousas as que fan deste val de bágoas do que somos a ou infortunados íncolas un sitio máis ou menos habitable: unha pequena herencia, un pequeno iate, un pequeno ferrari, unha pequena viaxe ás Seychelles… Indo ao serio, si creo que, consonte estableceu o pensador (non sei cal, pero un), as claves dun benestar razoable son un pequeno xardín, unha gran biblioteca e un cónxuxe compracente, tríada da que son venturoso propietario (quizais isto de propietario artibuído ao cónxuxe soa un chisco forte, non?). En fin, amigos prezados, que canto máis recrúa o ambiente socio-político-económico, máis sinto a necesidade de reflexionar alén da preocupación cotiá, de estender as ás do pensamento por riba da tensión tremenda na que, de costume, discorre a nosa existencia. Coller un xornal, ver o parte televisivo, ou discutir no café de cómo vai a cousa coa parroquia é un exercicio de carraxe e paciencia. A cousa vai… Ben saben vostedes como vai. A cousa vai coma o carallo. O mesmo feito de achar consolo en crermos que iso de non ter puta forma de chegar a fin de mes, desaceleración ou anomalía estrutural en termos macroeconómicos, é mal de moitos é testemuño fiel de cómo vai a cousa. Lémbrame aquel que, cando lle preguntas, cómo che vai, resposta: Ben, ou cóntoche?
Por iso, creo que un blog, dócil depositario do que o seu dono considera oportuno transmitirlle, é unha terapia moi axeitada para tempos revoltos, un relanzo de trascendencia en días de anécdota, se así se pode dicir. A vida segue, e. como cantaba Serrat, hoy puede ser un gran día, depende en parte de ti. Polo que a min fai, acho por veces momentos tan perfectos no seu deseño externo que, sequera momentanea e efemeramente, fan trocar o pesimismo ao que induce a terca realidade co convencemento de que, e lembro o poema de Aleixandre, el mundo está bien hecho. Con ocasión, hai uns días, dun paseo contra a tardiña coa miña pequena cadela, Linda, por volta da igrexa dos Ánxeles de Brión, todo semellaba cantar as delicias de nai Natura: o silencio do campo, apenas quebrado polo rechouchío deleitoso dos paxaros; a temperatura, cálida pero suave, que facía do aire un bálsamo; a luz do solpor, xogando coas sombras e tinxindo de ouro a vida… Nada parecía poder engadir un trazo máis a un deseño tan perfecto. E…, como por sorpresa, ao que pasaba eu por diante dun local social do Concello próximo ao campo da festa, situado de par do templo, xurdiu do interior do edificio a tépeda melodía dun nocturno de Chopin, magnificamente interpretado ao piano, supoño que por algún avantaxado alumno da escola municipal de música. Permanecín fincado, inmóbil, deleitándome con tan insólita urdime de elementos externos que facían daquel intre un intre inesquecible, e pensei: Crisis? What crisis?