O DLLC

En punto a lecturas, un, que é raro de narices (por non dicir outra cousa que ía soar mal alén de equívoca), ademais de absolutamente caótico (ao mellor para compensar o rigor e inevitable orde que esixen as lecturas profesionais), ten a súa hora meiga na extremaunción do día, ese momento en que silandeira, imperceptible, subrepticiamente Pedro Chosco acode a nos pechar os ollos como piadosa paréntese para afrontarmos a nova xornada que nos agarda. Nese momento de nos render o sono, e como durmir é un algo como morrer (cojones coa metáfora), ao igual que disque os mortos rexistran na rétina a última imaxe que en vida viron, así creo eu que un dorme cruzando a Estixia da vixilia co regusto do último que leu.
Ou sexa, nunha palabra, que son lector de cúbito supino e última hora. Mesmo, como experto en tal actividade que con fartísima experiencia ten sufrido o engorro de conciliar a relaxante horizontalidade co imprescindible sostemento físico do libro, teño imaxinado un invento moi rendible e acaído, consistente nun brazo articulado, xa empotrado no teito da habitación (non se me escapa que con obvias repercusións estéticas), xa con disposición parabólica, máis móbil e menos agresiva coa decoración, dotado dun atril e destinado a presentar aos especialistas en lectura de cama ―entre os cales tal vez se atope Vde.― o volume en cuestión con toda comodidade e podendo o suxeito dispoñer as extremidades superiores como lle pete, venturosamente liberadas da tiranía imposta pola suxeición do libro, e preocupado só de acomodar a cabeza ao seu antollo entre a molicie voluptuosa das almofadas. Un dispositivo adicional, tal vez dirixido pola propia voz, podería mesmo ir pasando as páxinas, co cal a disipación de enerxía do individuo sería nula concentrándose toda ela na eficiencia e rendibilidade da lectura, que podería acadar así cotas ignoradas ata o momento.
A suxestión fica feita. Eu sonlles de letras ―Niemand ist Vollkommen― e pouco dado a bricolaxes e moito menos proclive a enxeñerías que vaian para alén de cambiar unha bombilla. Pero me pregunto como é que, no medio de tanta quincalla tecnolóxica inútil, o DLLC (dispensador de libros para lectura en cama) ―ata vai bautizado o chintófano― aínda non se inventou.