Caninos puntiagudos e literatura

Poucos exemplos de (re)fundición literaria a partir de mitos etnográficos debe haber na historia literaria de Occidente comparables, no seu impacto e nivel de reeelaboración, ás historias de vampiros, que, dende o seu orientalismo eslavo orixinario, foron enchoupando cunha auréola de morboso misterio e siniestro engado a conciencia e sensibilidade dos cultivados cidadáns da snob e estirada Inglaterra victoriana. Atopo sumo gusto na evocación romántica do verán de 1816 no que o estraño conglomerado sistematizador do xénero gótico, perfectamente británico na súa extravagancia, formado por Mary Wollstonecraft filla (Shelley nas nupcias), o seu home Percy B. Shelley, Byron e John H. Polidori atoparon en Villa Diodati, a carón do lago de Xenebra, o marco paisaxístico e o fondo climático —noites de fortes trebóns, ventos e chuvieiras violentas— necesarios para daren renda solta ao exercicio de imaxinación e pulo estético que conduciron á creación do primeiro relato literario de vampiros (The vampire. A Tale, de Polidori editado en 1816) e a unha das elaboracións cimeiras do goticismo (e, de paso, da literatura inglesa da época): Frankenstein, or the Modern Prometheus, de Mary Shelley, que viu a luz en 1818, obra profundamente inquietante que reflicte, creo, un radical ateísmo —no que o seu home militaba—, tan virulento que conduce ao Dr. Frankenstein a desafiar ao mesmo Deus. A nai de Mary Shelley, Mary Wollstonecraft primeira, por certo, tivo un breve romance co pintor Henry Fuseli (nacido Johann Heinrich Füssli, 1724-1825), autor de fantasmagorías, horrores e escuros pesadelos (na imaxe, Os íncubos), que houbo de influír decididamente no romanticismo británico, e ao que fai referencia o xenio Poe en The Fall of the House of Usher.
Entre O vampiro de Polidori e a aparición do «código» definitivo e canónico do vampirismo, Dracula, 1897, novela na que o predicador irlandés Bram Stoker quintaesencia con suma habelencia todos os seus antecedentes, sitúase unha das producións para min favoritas do xénero: Carmilla (In the Glass Darkly, 1872) do tamén irlandés, tamén extravagante e tamén victoriano, John Sheridan le Fanu. Carmilla é un paradigma de intelixente administración narrativa e de elegancia no tratamento dunha condición de partida ―o erotismo lésbico que emana a relación das protagonistas―, que podería ter conducido ao seu autor a un auténtico fiasco. A mesura e equilibrio cos que se Le Fanu dosifica, a pequenas gotas para non empachar, un orixinal repertorio de elementos sobrenaturais, van definindo unha trama de intenso horror e repulsión, en perfecto, malia paradoxal, contraste coa beleza, enfatizada ata a esaxeración, do monstruo, da loba con pel de año, Carmilla. Sen dúbida, unha das obras mestras do xénero. Moi recomendable se é Vde. un lector tan rariño coma este menda. O día menos pensado me fago psicanalizar, a ver qué é o que me pasa.