Omnia vanitas

Teño a fundada sospeita de que, nun verán de hai algúns anos, o meu pequeno Juanpe pillou unha gastroenterite vírica ben fastidiadiña por culpa duns calamares á romana, fritidos por man enferma, riscos que se corren cando un troca a exclusividade do deseño urbano pola terraza dunha enxebre vila mariñeira con mobiliario promocional de Estrella Galicia e o puturrú de fuá por modestos sabores de toda a vida. O que xa é máis chocalleiro é que un atrape un norovirus por saborear as delicatessen do mellor restaurante do mundo, que, imaxino manexará unhas tarifas consonte tan sonado prestixio culinario. Supoño que a diarrea e os gómitos das 67 persoas que se intoxicaron o pasado mes de febreiro no restaurante Noma de Copenhague, tras abonar un pastizal e, probablemente, agardar meses antes de seren tocados pola sorte de atopar mesa, eran sospeitosamente iguais aos do meu pequeno, aínda que, ben mirado, non debía haber dereito a que sexan os mesmos virus os que afectan o selectísimo estómago dun refinado connaisseur da arte coquinaria moderna ca os que luxan o calleiro dun mindundi tras engulir unha caña con tapa de ensaladilla. Non é de hoxe a ilimitada confianza da humanidade no poder do diñeiro. Yahvé castigou a vaidade dos ousados construtores de Babel confundindo as súas linguas. Hoxe tería que confundir algo máis para punir con xustiza os arquitectos das torres Petronas. Estas cousas levan pasando séculos: por exemplo, o odio aos xudíos tende pontes dende o Exipto dos faraóns a Goebbels, e a única novidade que os nazis achegaron á historia foi a intensidade dese odio. Do mesmo xeito, o amor desmedido ao diñeiro, do que xa previña don Juan Ruiz, presbítero e retrancón, naceu co mundo, si, pero a orixinalidade dos nosos tempos é a intensidade de tal veneración e a crenza de que o diñeiro, en cordial entente coa hipertecnoloxía e o máis esaxerado sibaritismo, exime de todo mal, blinda contra os accidentes, defende de molestias  e conxura a enfermidade e aínda a morte. Como pensar que unha exclusiva Fricassée de volaille de Bresse à la crème et aux morilles pode ser anticipo dun doloroso entripado e unha cagarría monumental? Ata os virus e bacterias deberan entender que aínda hai clases e que non é o mesmo intoxicar os afortunados clientes de Paul Bocuse ca aos míseros comensais de “Casa José. Vinos y Comidas”.