Fellini e o BNG de Ourense

A máis notable característica dos clásicos é a súa infinita plasticidade. Que un neno de comezos do século XXI  ría as gatadas de Lázaro de Tormes, a emoción que provoca o fermoso busto de Nefertiti ou que un grupo tecno contemporáneo versione A Day in the Life dos Beatles remiten non só á súa permanente louzanía senón á capacidade dos produtos orixinais de se amoldaren a criterios estéticos radicalmente diferentes aos do tempo en que foron creados. Iso, e non outra cousa, son os clásicos. Hai clásicos en todas as artes sublimes pero a súa vitalidade e cercanía consagraron o cine como un dos máis populares produtores de clásicos: personaxes, melodías, diálogos, situacións… forxan a iconografía do mundo moderno, en moitas ocasións trazando paradigmas universais da nosa natureza humana. Anita Ekberg e Marcello Mastroianni quintaesenciaron na Fontana di Trevi o hedonismo e o rabioso desexo de facer da felicidade, por máis que sexa frívola, superficial, breve e evanescente, o motor mesmo da existencia. Como a saia voandeira de Miss Monroe ou o baile baixo a choiva de Gene Kelly, a escena de La dolce vita de Federico Fellini (1960) condensa todos os valores do clásico na sétima arte. Tirando desta dimensión atemporal, popular e simbólica ata a o obviedade, un artista inspirouse na escena para o cartel anunciador do entroido na cidade de Ourense. Trocando con enxeño a arquibarroca fonte romana polas burgas locais, e a Ekberg e Mastroianni por una moza e un mozo en actitude desenfadada e festiva, a imaxe convida, emulando a escena orixinal, a celebrar a ledicia de vivir celebrando a don Carnal, máximo expoñente da liberalidade e o sentimento da festa fronte aos rigores de togas, uniformes e sotanas. Polo visto, o BNG local, que tilda o cartel de sexista, non coincide con esta visión, aínda que cabe dentro do posible que os membros da formación que denuncian o cartel se subtraeran voluntariamente ao engado da cinta de Fellini, ben por non teren oído da existencia de tan recomendable filme, ben por consideraren a escena orixinal de don Federico igualmente sexista. Opinan, por outra banda, que o cartel está «desubicado da realidade cultural, política e social de Ourense e do noso país». Para min, que xa son vello can, este casticismo, reiterado ata o aburrimento, evócame, sen poder evitalo, o discurso dunha España, grande y libre, no que a realidade cultural, política e social de nuestro país era  o permanente e patético contrapunto da visión dun mundo aberto e enorme. Por cousas así, nunca serei un bo patriota.