Emoción

Que é a expresión do clásico? Escoito os primeiros compases da Tocata e fuga en r m "Dórica" de JS Bach, en inspirada interpretación de Wolfgang Rübsam, e a miña alma chora de emoción, exuda a toxicidade do pensamento. Podería teorizar sobre a expresión do clásico, sobre a plasticidade senfín do xenio, pero prefiro dar renda ao meu corazón pois, sendo como somos corazón e cabeza, hai cousas, en efecto, que cómpre deixárenas sentir, simplemente polo goce de as sentir. Así me ocorre neste arrautado ímpeto de amor pola pureza sonora do basalto, polo tacto de ágata e ónice da melodía que me aturde, pola textura fractal de milleiros de notas que xorden do metal e do seu nervio palpitante. Hai momentos de falar e momentos de rir; hainos de pensar e doer, de calar e ficar pampos; hai momentos de aprender e outros de dar o que temos; pero acho que hai tamén momentos de sentir, puros apuntamentos do natural, nos que decorre tal vez a máis profunda cerna de nós entre os xogos de luz que, en días de sol, practicamos pechando os ollos ao cruzarmos correndo entre as árbores.