Merlín e familia

Un dos efectos máis notables que lembro do lisérxico é a vivísima sensación de verse un a si mesmo desde fóra. Onte, sen necesidade de recorrer aos riscos de paraísos artificiais hoxe venturosamente esquecidos, revivín, de xeito máis sereo e acaso erudito, aquela máxica vivencia. Participei con Ali, Arantxa, Morgana, Carlos e Roberto na tertulia literaria de O sombreiro de Merlín en Radio Obradoiro. Risas, complicidade, amor polas letras, reflexión, anécdotas, lembranzas, analise e bromas mesturáronse dun xeito absolutamente harmónico.
Eu non me teño por escritor, pois tal vitola, ademais de comportar unha certa adicación profesional na miña opinión, fáiseme un pouco elevada e ostensosa á miña modesta condición de artesán das palabras. Con todo, na hora escasa de duración dunha tertulia que tivo a miña obra (e de paso sinto estar utilizando un léxico desproporcionado) como centro de atención, non puiden evitar esa visión dende fóra, que eu evocaba de psicodelias pasadas. Ler a outros cousas que escribiches para ti ten ese xermolo de outredade, que provoca estrañeza e lonxanía do escrito, case como se fose de outro.
En referencia ao texto da lapela do meu poemario Ruínas e tamén á breve mancheta que obra baixo o título desta bitácora, Ali dixo que lle gustaban moito as miñas presentacións. Eu retruquei que me daría por satisfeito se lle gustase máis o que segue.
Por certo, a tertulia emítese o sábado 6 ás 12:00. Pero ao mellor está vostede en misa, no Obradoiro. É mal día.