Ser auga

Non gusto de teorizar sobre a poesía. Nin sequera son un gran lector de poesía. Á parte de min, a maior parte dos poetas abúrrenme. E eu non me aburro a min mesmo por pura autoconsideración. A poesía, se é sincera, probablemente é mala, pois a maior parte do que é artificio literario para engalanar a palabra é puro ocultamento da pulsión animal, indefinible, que conduce a berrar, chorar ou rir, xermolo da auténtica, da verdadeira poesía. O demais é arabesco e ganas de amolar.
Ora, por veces dá un con certas continuidades na voz poética que non deixan de resultar estimulantes e paga a pena analizalas un chisco. Hai n'Os Eidos de Novoneyra un sentimento máis de fusión ca de mera comuñón coa natureza que eu recoñezo como meu. Gusto moito deste pequeño tratado de amor ao Courel, amor compartido, o que fai tal vez que o penetre mellor. Un pequeño dístico de Novoneyra
Ista auga que pasa
son eu ou é ela?...

("Vendo a auga que pasa", Os eidos)
lembroume un poema meu que comeza
Non choro as inclemencias
da herba nin non saber ser vento.
Sei chover, sei ser sarabia.

("Ser", Os signos, as mudanzas).
Outras veces é a impresión, a levedade dos cambios do ambiente, a paisaxe, as estacións. En Novoneyra:
Vén a noite polos eidos.
Vaise a tarde que nin xeme
dicindo adeus con un xeito
que non sei nin se me esquece.

("Tarde de marmañeira", Os eidos).
Eu:
A penumbra fecha portas,
trae avisos da neve,
prepara a casa para o sono.
Hai no fume monocorde dos carozos
segredos que só o fogar coñece.

("Postal de inverno", Os signos, as mudanzas).
Comungar coa natureza, sentila afondar no miolo, como afonda o amor da nai ou o aloumiño da man sarmentosa da avoa, é algo máis común. Pero fundirse con ela e chegar a ser un fento, a pola dunha abraira ou o arume nos cavorcos pode que estea reservado aos tolos, aos adictos á dietilamida do ácido liserxico e aos poetas.