A vida dos obxectos

Hoxe, unha parente miña, moza e boa moza, orixinaria dunha cidade moi grande en tierra caliente de alén o charco, tendo que tomar un tren solicitoume se a podía acercar a la estasión sentral. Brinquei coa idea de que tanto tiña se a achegaba á sentral como á lateral pois só hai unha. No meu pueblo, había un cine, que aínda se chama o Teatro Principal, o que non deixaba de ser sorprendente pois, claro, só había ese (non así, a calle Calvo Sotelo, que foi sempre -e penso que non había nisto rexeitamento algún ao bo fascista don José- a calle principal, porque era en efecto, a máis grande e central). Eu -que xa sei onde vai rematar este post e, de momento, podo garantir que non ten nada ver o remate con este rollo de agora- quería falar dun libro meu de poesías galegas. Se digo eu, no meu primeiro libro de poesía... dá a sensación de que debo ter cando menos media ducia de libros de poesía e non... Realmente teño dous: o primeiro e o segundo. Pois ben, aclarado que cando diga o meu primeiro libro de poesía ninguén debe agardar grandes cousas nin unha carreira literaria orlada de loureiros nin premios municipais, falando do meu primeiro libro de poesía, un crítico benevolente, sen dúbida dotado de máis xenerosidade ca recto sentido, dixo que eu era quen de volver metal nobre a máis vulgar experiencia cotiá. Gustoume moito aquilo, pois, ao meu modo de ver, era un xuízo que destilaba algo que me resulta característico: un animismo militante que, de sempre, me levou a considerar seres conscientes os máis ruíns elementos do mundo material. Unha vez consagrei unha poesía a unha familia de cabichas nun cinceiro que tiñan próximo o afastamento dos seus membros e a desaparición final nos abismos do cubo do lixo. Non percibiu nunca Vde. a felicidade dos obxectos? A bicicleta que leva esquecida no garaxe meses e unha mañán de primavera, reclamada para un agradable paseo matinal, semella que vai leda, lixeira, retozona, pero coa seriedade de ter encomendado un labor tan trascendente como transportar o seu amo. O tinteiro de tapón cromado que, herdado de varias xeracións, leva anos exhibíndose nun recanto do escritorio, orgulloso de ocupar praza tan senlleira e manter unha certa xerarquía sobre outros obxectos que comparten, en lugar menos preeminente, o mesmo espazo.
Hai días, así como por acaso, descubrín, na miña colección de venerables vinilos, un elepé do músico británico Michael Chapman (Life on the Ceiling; Criminal Records, 1978). Creo que o debín escoitar unha ou dúas veces, e sen moito interese, cando o merquei (debeu ser por volta de comezos dos 80). Co meu redescubrimento devolvín a vida a tan nobre e paciente obxecto: levaba trinta anos de humilde stand-by, de silenciosa e catacumbática existencia, e agora, por iso das casualidades, a maxia do seus microsucos e a extraordinaria calidade das suas melodías leva enchendo as últimas semanas, regalándome harmonía, relax, paz e bo feeling. Casualidades? El non levaría agardando trinta anos este momento? Do que non me cabe dúbida de que é un obxecto, un disco moi, moi feliz. E eu tamén de ter tan bo amigo.