No comezo dunha das, para min, predilectas lendas becquerianas pode lerse: ¡La cruz del diablo! ¡Nunca ha herido mi imaginación una amalgama más disparatada de dos ideas tan absolutamente enemigas! Por que será que, en efecto, resulta tan estraña, tan escuramente atractiva a conxunción dos opostos? Será talvez que, como suxeriu don Pedro, los extremeños se tocan? As flores son paradigma da ledicia, a beleza e a harmonía. Todo o que é divino está revestido dos máis elevados sentimentos. Por iso, As flores do mal ou O divino fracaso, como a becqueriana cruz diabólica, son títulos que arrepían, anómalos, asimétricos, como un can sen unha pata ou o sangue no asento dun coche accidentado.O meu post anterior foi oportunamente comentado por un/ha lector/a anónimo/a cunha interesante suxestión explícita e un máis interesante convite implícito. Dicía: Vivir a muerte. Otro libro para sufrir. Aproveitarase (de entrada, agradécese) a suxestión. Verbo do convite implícito, non é para botar en saco rompido. Libros para sufrir: antóllaseme unha colección especialmente oportuna para unha civilización analxésica, onde o sufrimento, a enfermidade e a malaventura son lepras relegadas ao inmundo lazareto da marxinalidade. Ler non para sentirse mellor, senón para botar a sonda na maldade, melancolía, malditismo, horror, depravación e miseria da condición humana, a risco de non tocar fondo. A Historia universal de la infamia do xenio cego foi abrindo boca. As herexías, as contendas relixiosas europeas, a peste negra, o Terror, Auschwitz, Siberia, a Guerra Civil española. De Simplicissimus a Lovecraft. De Sade a Maupassant. De Poe a Burroughs. De Mirbeau a Burgess. Os libros candidatos para tan negra colección son lexión. Ao mellor, aínda era negocio e todo (se alguén me copia a idea e, sobre todo, se funciona, porfa que a comparta).
No hay comentarios:
Publicar un comentario