Un libro para sufrir

Polo que ten de esnobismo implícito a tendencia a épater le bourgeois a través da arte, teño eu criticado, e non sen certa crueza, unha liña poética das letras patrias que a súa facedora cualifica de poesía fea. Que un sexa incapaz de penetrar a estética literaria dunha obra intitulada Os teus dedos na miña braga con regra pode, con facilidade, ser atribuído aos anos que se van cumprindo. Pero esa non deixaría de ser unha análise simplista. De feito, se me ten replicado, e non sen certa razón, que non todo na vida é dozura, harmonía, bondade e cor de rosa. ¿Non debe ser, xa que logo, tamén misión da arte, e moi nomeadamente da literatura, remover conciencias, provocar a náusea, lembrar e mesmo facer patente a dor, o sufrimento, a soidade, o desespero dos miserables, a carraxe incontenida dos desposuídos?
Mesturar, como con mestría fai a Editorial Impedimenta, un exquisito continente editorial cun contido estarrecedor non é cousa de pouco merito. Tal é o que a editorial madrileña conseguiu coa soberbia tradución de Lluís Todó de Le jardin des suplices (El jardín de los suplicios, 2008) do polifacético Octave Mirbeau, quen, en 1899 -tempos convulsos de decadentismo e art noveau-, adicou "estas páxinas de asasinato e sangue aos sacerdotes, aos soldados, aos xuíces, aos homes que educan e gobernan" causando, claro está, en enorme escándalo social en Francia e noutros países. O particular descenso aos infernos de Mirbeau, en forma de visita a un espantoso penal chino, baséase na extrema veciñanza dos contrarios, sendo así que a máis horrorosa dor física extraída no requintamento chinés da arte da tortura é para a extravagante protagonista do relato fonte da máis sublime éxtase erótica.
Un libro non recomendado para todos os públicos, desde logo. Un libro para sufrir, non para gozar. Heterodoxo, maldito, feo, repugnante na descarnada descrición de tanto horror. Pero na vida, en efecto, non todo é mel. Un libro necesario.