El libro amigo

O malo da sobreabundancia é que dificulta a individualización. Un ve tantos coches, tanta xente que ten tantos coches, que mira para a súa propia voiture e parécelle o colmo da ramplonería. É, todo o máis, un cacharro móbil, onde pasamos moitas horas, que nos traslada de acó para aló, pero con fronteiras difusas, que se esvaen entre os límites dos milleiros de coches que nos arrodean, un obxecto sen poesía nin personalidades propia, do que -oh, ingratitude!- nos desfaremos cando toque mercar outro sen importarnos maldito o pemento.
O outro día fun vítima dun roubo do que, paradoxos da vida, me alegrei. Roubáronme uha bolsa de papel que contiña catro ou cinco... LIBROS!! Un ladrón ilustrado. Coqueteo coa idea de que o gatuno estea gozando tanto de Lo que queda del día de Kazuo Ishiguro (un dos obxectos do ladrocinio) como gocei eu. Digo que me alegrei da culta substraccion pois, creo, se a algo damos pouco valor, cada vez menos, como consecuencia da sobreabundancia, da indixestión editorial na que vivimos, é aos libros. Eu saio mareado cada vez que vou ao PIC de El Corte Inglés, preguntándome se paga a pena adicarse a un mester profesional como editar libros para que, ao cabo, sexan fagocitados polo máis craso anonimato derivado dunha sobreoferta tan descomunal e agresiva. Así é que individualizar un libro, facelo intimamente noso, establecer con el unha sorte de comuñón privada e exclusiva, é unha práctica ignota nos tempos que andamos. Non quere dicirse, con todo, que esa comuñón tan especial derive estritamente de aspectos claramente positivos. Leo estes días unha roñosa, pero extraordinariamente poética, edición de A sangre fría de Capote, unha daquelas edicións populares que Bruguera ("El libro amigo", que marabilloso título para unha colección) puxo de moda nos setenta e oitenta. O libro é un prodixio de o que en edición chamamos baixa lexibilidade: papel de horrible calidade, amarelo do paso do tempo, unha tipografía vulgar e diminuta, marxes pequenísimas, encadernación á americana... é dicir, unha clásica edición de batalla. O libro pórtase mal comigo: en cada nova sesión de lectura, se lle desprenden máis páxinas, o que, obviamente, dificulta en extremo manter nas mans a cohesión global do volume; o corpo tipográfico e o esvaído da tinta comprometen seriamente a miña miopía; mesmo o cheiro, o intenso perfume da humidade resulta embriagador en exceso. É igual. Estou encantado co libro. Por fin teño un amigo de verdade, un compañeiro ao que, cada día, aprendo a querer a pesar dos seus defectos, porque, por riba destes, estame contando unha magnífica historia.