En Viaje a la Alcarria -impagable texto ao que retorno cada tanto-, un neno pregunta ao viaxeiro se o pode acompañar uns hectómetros e o viaxeiro respóstalle que si, claro que o pode acompañar uns hectómetros, porque o viaxeiro sente unha enorme, infinita tenreza polos nenos que din cousas como hectómetros. O que lle pasa a CJC cos nenos que din cousas como hectómteros, pásame a min cos libros que edito. Sinto unha enorme tenreza, un enorme afecto por cada un deles.O meu último argumento trataba do déficit da individuación do produto nunha época de superprodución. Hoxe, o meu distribuidor, un tipo moi sabio que sabe moito de libros, púxome na pista -dende o outro lado da barreira- da tendencia innata do editor á excesiva individuación do produto nunha época de superprodución. O editor esmerado mima os seus libros; tal un ourive, preciso e minucioso, lima cada unha das súas arestas; ve tan perfecto e ben engalanado o vástago do seu labor que, coma Gepetto, querería dotalo de alma viva pois non lle abonda con observar un ente inerte. Ben se ten dito que non hai nada que ofenda, nada que agreda máis ao editor de raza ca a a errata que pasou inadvertida. Porque, nun exceso case patolóxico de individuación, o pai da criatura, vendo aquela inmunda e indesexada mácula, convéncese de que, por moi agochada que estea, será o primeiro no que repare quen abra o libro. Pero, que é o que ocorre cando o obxecto de tantos desvelos e angueiras, chega a mans do distribuidor e, das deste, ás do libreiro? Pois que é un libro máis entre milleiros de libros. Aló queda, desdebuxados os seus primores e excelencias, nos andeis inmensos, nos ciclópeos expositores do establecemento, coma un náufrago en mar escura que chora os seus amigos perdidos para sempre, coma o neno aquel de Castelao, todo mel e perindengues, que cando morreu por bala traizoeira só acertou a dicir: Ay, mamaíta!
No hay comentarios:
Publicar un comentario