Unha excursión romántica

Romanticismo é unha desas palabras multiuso que o mesmo vale para un rompido ca para un descosido. Nunca me explicarei por que unha novela dedicada á vida dos pijos do cogollito madrileño cando Su Excelencia el Generalísimo andaba nos estertores se chama Romanticismo. Unha fin de semana en París é, por definición, romántica, o mesmo ca consagrar arrumacos e manitas ao obxecto das nosas paixóns nunha góndola veneciana. Unha inglesa romántica era Glenda Jackson nunha inesquecible peli de Losey. Pero romántico tamén é o dilema de Drácula, a maldición do cal só podería salvar o amor de Mina Harker, ou a loucura daquel poeta que, transido de dor, recitaba os seus acendidos sonetos, baixo a luz metálica da lúa, na tumba da amada prematuramente falecida. Hai comedias románticas, que nos esponxan de satisfacción e mortes románticas e terribles, que inspiran arrepío e compaixón, como o suicidio de Fígaro, sumido na negrura do desamor.
Digamos, pois, que hai un romanticismo doce, agradable, paixonal, luminoso e outro negro, mesto de melancolía, unha sorte de implacable designio do destino.
Unha excursión romántica a un lugar romántico, nestes dous sentidos, é o Cemiterio dos Ingleses, a carón da praia do Trece, en plena Costa da Morte. Unha excursión que recomendo vivisimamente a quen non coñeza tal paraxe. Alí nun edículo de pedra, a ceo aberto e fronte a un océano salvaxe e de insondable violencia, están soterrados os 172 corpos dos gardamariñas británicos que en novembro de 1890 naufragaron, co seu capitán, fronte á Punta do Boi no buque escola The Serpent. Toda a historia está aureolada dun veo de dor, dignidade, heroísmo, e fatalidade que se concilia moi ben co romanticismo do sitio e a sublimidade da inscrición lapidaria do túmulo, realizada en 1990 co gallo do centenario do fatal acontecemento: The Serpent, 1890-1990.
Ao Cemiterio dos Ingleses pode chegarse dende Cabo Vilán, por unha pista de terra que sae á man dereita pouco antes de chegar ao faro, ou ben -moito máis recomendable- dende Camelle (moi pouco antes de chegar a Camelle, á esquerda en dirección a Arou e logo xa está indicado "Cementerio inglés"). O itinerario (que pode facerse andando, en bici ou coche) bordea permanentemente o acantilado nunha paisaxe de incrible beleza. Como para presumir, con toda xustiza, de país.
Disque cando un buque de guerra británico cruza diante das coordenadas do punto onde afundiu The Serpent, lanza unha salva en memoria dos compañeiros devorados pola mar traidora. Son cousas románticas que fan que a pel se lle poña a un como de galiña.